Op de automatische piloot; 3 april- dag 7

Vanmorgen heb ik me dus verslapen. Waarschijnlijk iets teveel gedronken gisteravond. Na het eten had ik nog geen zin om naar bed te gaan en ben een stukje gaan lopen. Vroeger kwamen we nog wel eens in Antwerpen en gingen dan vaak naar de kroeg in en om de van Schoonhovenstraat. Tot mijn verbazing is daar helemaal niets meer. Alle horeca is verdwenen en het is een saaie en behoorlijk lelijke straat die voornamelijk bevolkt wordt door allochtonen. Gelukkig waren er even verderop wel een paar leuke cafe's en heb daar een prima avond gehad met de plaatselijke bewoners. Enfin, toch een biertje teveel gehad en om half elf schrok ik wakker. Rennen naar het ontbijt en snel wat naar binnen geschrokt en helemaal zonder gene een lunchpakket gemaakt en dat pontificaal op een bord meegenomen naar mijn kamer. Blijkbaar begint het decorum wat te vervagen.
Om kwart over elf vertrokken. Gelukkig stond in het boekje van de via Brabantica, die ik nu volg een alternatieve en kortere route. Die had ik eerder niet gezien, maar ik heb meteen besloten die te nemen, want Antwerpen is nou niet de mooiste stad van de wereld en dan kan je gerust recht toe recht aan de stad uit gaan. De route loopt gewoon langs de spoorlijn naar Brussel. Mijn doel was vandaag Duffel, wat volgens het oorspronkelijke plan 29 kilometer verder was, maar door de korte route gingen daar nog wel een aantal kilometertjes vanaf. Het weer was weer prima. Een bleek zonnetje en zo'n twintig graden. Prima om op de automatische piloot te lopen. Lichamelijk enigszins brak, maar geestelijk top ben ik op pad gegaan. Heb mezelf voorgehouden dat gewoon doorlopen vandaag het devies moest zijn en dat ik niet moest zeuren of zielig doen. Soms is een protestants christelijke opvoeding een zegen; 's avonds een man, 's morgens een man (nou ja zoiets dan). De route was supersaai. Gewoon eindeloos rechtdoor over een rood betonnen fietspad met direct links van me het spoor waar elke vijf minuten een trein passeert. Maar het schiet dan wel op, als je je verstand op nul zet. Terwijl ik loop bedenk ik me dat ik nog geen onderkomen voor vannacht heb geregeld. Al eerder had ik op internet een B&B gevonden in Duffel maar nog niet gereserveerd. Als ik ze bel krijg ik te horen dat ze vol zitten. Balen, dus een alternatief bedenken. Net heb ik bedacht dat ik dan maar vanuit Duffel naar Mechelen moet zien te komen en daar een hotel nemen, als de telefoon gaat. Het is de mevrouw van de B&B weer, die vraagt of ik alleen ben. Als ik dat bevestig, zegt ze dat ik dan wel in de logeerkamer kan, want die wordt toch niet gebruikt. Zo, ook weer opgelost!
Onderweg kom je door verschillende voorsteden van Antwerpen en wat opvalt is dat er behoorlijk wordt geinvesteerd in spoorinfra. De stations liggen er niet meer zo intens treurig bij als tien jaar geleden en op sommige plekken heeft de gemeente echt geprobeerd er iets van te maken. In een van de dorpen koffie gedronken en vrolijk verder. Voor ik er erg in had heb ik mijn doel van vandaag bereikt en loop ik Duffel binnen. Een aardig dorp met grote kerk dat veel geleden heeft in WO I. Bij de plaatselijke kroeg even gestopt voor een welverdiende pint en dan door naar de B&B. Die ligt heel landelijk op ongeveer 500 meter van de drukke en lawaaiige provinciale weg en is gevestigd in een typisch Brabants boerenhuis. Deur in het midden en aan weerszijden ramen en een mansarde dak. Ik word allerhartelijkst ontvangen door de eigenaresse en de kamer is prima. Ook een goede badgelegenheid, wat voor een loper en zakkendrager erg belangrijk is.
's avonds krijg ik een fiets mee als ik in het dorp ga eten. Kortom goed geregeld en nu lekker slapen