Afzien, dag 27 en 28

Vannacht veel last gehad van mijn teen. Deed veel pijn en daardoor slecht geslapen. Vanmorgen na het douchen nog maar eens goed naar gekeken. Tussen de vierde en de kleine teen zat een witte beurse plek. Toch een blaar dus en mijn eigen diagnose van artrose kan dus naar de prullenmand  Dr Rossi moet terug naar de schoolbanken. De boel voorzichtig, maar degelijk afgeplakt met blaarpleister en ook de kleine teen voor de zekerheid ingepakt. Bij het aantrekken van mijn wandelschoenen voel ik het al. Pijn! Dat zal wat worden met dertig kilometer voor de boeg. Nou ja, eerst maar eens op weg; misschien trekt het bij. Niet dus. Elke stap doet pijn en dan zijn die dertig kilometer geen leuk vooruitzicht. Als het monster van de Notre Dame strompel ik het dorp uit. Om het me makkelijker te maken besluit ik de boel eerst maar eens nogmaals te verbinden. Daarna voorzichtig verder. Het is iets beter en rustig ga ik nu verder. Ik besluit om eerst te proberen tien kilometer vol te maken en dan een lange rust te nemen. Dat lukt zowaar en de rust doet me goed. Op naar de volgende tien. Nou dat valt tegen. Bij elke stap is het of er naalden in mijn voet worden gestoken en hoe ik  mijn voet ook neerzet, beter wordt het niet echt. Hoewel het een prachtige etappe is door het bos en langs leuke weitjes kan ik er niet echt van genieten. Al lopende bedenk ik me, dat dit toch niet echt de verschijnselen van een blaar zijn. Die pijn is branderiger en dit zit meer van binnen. Opeens bedenk ik me, dat het waarschijnlijk een likdoorn is, doordat de kleine teen door de schoen tegen de vierde teen wordt gedrukt. Het idee dat ik nu waarschijnlijk weet wat het is geeft enige geruststelling, maar levert ook nieuwe vragen op. Hoe kom ik hier aan likdoornpleisters? Daarvoor moet je bij een apotheek zijn, of bij een grote supermarkt, maar die zijn hier niet. Wellicht wel in Sezanne, waar ik vanavond hoop aan te komen. Na twintig kilometer gaat het steeds moeizamer en ik besluit om voor vandaag de handdoek in de ring te gooien. Ik moet zo snel mogelijk in Sezanne zien te komen en actie ondernemen. Dus liften, want taxis zijn hier niet direct voorradig. Gelukkig ben ik dicht bij de doorgaande weg en blijmoedig steek ik de duim op. Ze zullen zo'n arme pelgrim toch niet laten staan? Nou mooi wel dus. Na een uur is mijn water op en sta ik nog steeds in de zon met mijn duim naar voorbijracende auto's te zwaaien. Wat een K..zooi. Net als ik bedenk dat het tijd wordt voor plan B stopt er een auto, midden op de weg. De vrachtwagens moeten er echt omheen; niet bepaald veilig, maar ik ren er naar toe. Er zit een moeder met haar dochter in, die zo blijkt, van Reims op weg zijn naar het zuiden. Snel stap ik in en tien minuten later sta ik in Sezanne. Op weg naar mijn Logis kom ik een apotheek tegen en met een tasje met antilikdoornspullen kom ik aan bij het hotelletje. De kamer is prima en na het douchen inspecteer ik de teen. De beurse plek is duidelijk groter geworden en in het midden zit een donkere stip, zodat dr Rossi bij zijn derde diagnose blijft en besluit dat het inderdaad een likdoorn is. Pleister erop en nu maar hopen dat de pijn snel minder wordt, want zo kan ik morgen niet verder. Dan moet er een ongeplande rustdag worden ingelast en ik moet ook nog die tien kilometer van vandaag inhalen. Nou ja we zullen wel zien. Accepteren, al valt dat zwaar. Het is de eerste echte tegenvaller op deze tocht. In elk geval doe ik het vandaag rustig aan en blijf in het hotel, want die twintig kilometer hebben me wel veel inspanning gekost. Ja lieve lezertjes, het leven van een pelgrim gaat niet altijd over rozen.