Bekentenis

Lieve lezertjes, nu ik al weer een tijdje in Spanje rondloop wordt het wellicht tijd om eens te melden hoe het nu met mij gaat hier. Over het algemeen kan ik zeggen dat het eigenlijk prima gaat. Ik voel me hier heel prettig en ontspannen en geniet alle leuke dingen hier om me heen. Tot nu toe weinig last van heimwee of eenzaamheid. Dat is ook moeilijk want voor heimwee is er eigenlijk geen tijd en verder zijn er altijd bekenden met wie je kunt optrekken en praten. De Camino is veel minder druk dan iedereen tevoren had gezegd en waarover je ook in de boekjes leest. Dat maakt dat je heel ontspannen kunt doen wat je wilt. Je hoeft je nooit zorgen te maken of er wel ergens plaats is, of dat je in de file loopt. Op dit stuk van de Camino lopen zo'n vijftig mensen en als je dat afzet tegen de etappeafstanden betekent dat, dat je wel steeds mensen ziet en ontmoet, maar dat het nooit superdruk, maar wel gezellig is. Misschien wordt dat verderop nog weer anders, maar dit bevalt me goed. De laatste dagen heb ik wel steeds meer het idee dat het binnenkort afgelopen is. Dat is ook niet zo gek, want ik moet nog maar twaalf dagen lopen tot aan Santiago. Inmiddels heb ik een nieuwe etappe indeling gemaakt, waardoor ik ook geen extreem lange etappes meer hoef te doen om toch op tijd in Santiago te kunnen zijn. Eigenlijk is het allemaal behoorlijk relaxed hier. Doordat de voorzieningen voor de pelgrims zo goed zijn hoef je veel minder na te denken over basale zaken zoals eten, onderdak en water. Voeg daarbij de enorme vriendelijkheid van de Spanjaarden en je gaat je vanzelf goed voelen. Met alle thema's die ik bedacht had voor deze reis ben ik inmiddels ook wel klaar. Mijn hoofd is leeg en ik kan gewoon genieten van de omgeving en het gezelschap. Niet dat die omgeving nou altijd zo mooi is, want je loopt ook wel eens tien kilometer langs een weg of door oersaaie kale vlaktes; om nog niet te spreken van de gruwelijke voorsteden met leegstaande megawinkels e.d. Maar mij maken ze niet meer gek, want ik vind het hier leuk en dat wil ik graag zo houden. 

Fysiek gaat het ook nog redelijk goed. Soms wel een beetje moe, maar door de rustdagen is het heel goed te doen. Afgezien van wat pijn in de heupen, voeten en schouder heb ik niet zoveel te klagen. De pijn in de heup is meestal wel te verdragen en verschilt ook per dag. Denk dat het iets is met spieraanhechtingen of zo. Mijn linkerschouder speelt af en toe op vanwege de rugzak. Onderweg oefeningen doen helpt wel, maar ik blijf het lopen met bepakking de grootste opgave van  de Camino vinden. De voeten blijven wel aandacht vragen. Aan beide voeten heb ik likdoorns tussen de tenen die als je ze niet verzorgt veel pijn kunnen geven. Door de tenen goed uit elkaar te houden met watten en af en toe wat eelt weg te snijden is het eigenlijk goed te doen. Van blaren heb ik weinig last meer sinds ik weer goede wandelschoenen heb. Hopen dat het zo blijft. Nu moet ik wel bekennen dat ik ook iets ergs gedaan heb. Ik heb mezelf een paar Jezus sandalen aangeschaft. Ja broertjes en zusje, ik weet dat dit simpele feit alleen al voldoende is voor eeuwigdurende excommunicatie uit de familie. Maar inmiddels ben ik er achter dat pelgrimsvoeten niet zonder lucht en ruimte kunnen en dus heb ik moeten toegeven en moeten bekennen dat de Here Jezus toch misschien een puntje had met zijn sandalen. Ze zitten in elk geval heerlijk en ik ben er stiekem heel blij mee. Aan Gerd heb ik moeten beloven er nooit sokken in te dragen en dat doe ik ook trouw. Wel heeft Jack al onmiddellijk een advocaat in de arm genomen om de scheiding te regelen toen hij de sandalen op een foto ontdekt had. Enfin we zien wel.

Als ik het geestelijk en lichamelijk zo vol kan houden ben ik al blij want het gaat me goed op dit moment en ik geniet volop

Over de Spaanse hoogvlakte richting Leon

De dagen na Burgos zijn lang en redelijk saai. Langzamerhand bereik ik de Spaanse hoogvlakte met eindeloze korenvelden en veel leegte en waar het pad evenwijdig aan autowegen loopt. Het eerste stuk is nog heel mooi omdat je een aantal keren steil omhoog gaat en dan een prachtig uitzicht hebt op de omgeving; na Itero la Vega wordt het allemaal erg vlak en uitgestrekt. De stadjes die ik passeer zijn daarentegen wel heel mooi en de moeite waard. Vooral Fromista met zijn vele kerkjes is erg mooi en ik blijf daar dan ook wat langer hangen. Verder gebeurt er weinig belangwekkends onderweg of het moet zijn dat een van de Duitse dames geconfronteerd werd met een potloodventer. Toen ze even alleen liep hoorde ze gefluit uit de bosjes en voor ze het wist stond hij poedelnaakt voor haar. Ze schrok wel een beetje maar hield verder het hoofd koel. Ze heeft zelfs een foto van hem gemaakt omdat ze dacht dat wij het anders niet zouden geloven. Toen ze het verhaal later vertelde waar andere pelgrims bij waren bleek dat deze man al vaker was gezien en zelfs gearresteerd, maar dat hij er gewoon mee doorging om te bewijzen dat het kon. Rare jongens heb je toch af ten toe

Het is overigens niet druk op dit gedeelte van de route. Er loopt een vaste groep van zo'n twintig mensen die zo ongeveer steeds dezelfde etappes doen. We zien elkaar soms tijdens het lopen, maar vaak lopen mensen ook liever alleen. De groep is inmiddels weer zo ongeveer dezelfde als een week geleden, met Jean en Robin (de Zwitserse jongens) en Leonie en Alicia uit Duitsland en ook Jean Michel uit Zuid Afrika is weer opgedoken. 's Avonds wordt er vaak samen gegeten in een lokaal restaurant en worden de verhalen uitgewisseld of voetbal gekeken. Gisteren zagen we tot na twaalven hoe Nederland het toernooi verliet en ook zagen we Duitsland de dag ervoor de Brazilianen een langdurig trauma bezorgen.

Vandaag liep ik een stukje op met de Zwitsers toen we Alicia een van de Duitse meisjes tegenkwamen, die weer een nieuw probleem had: Bedwantsen! Ze zat onder de uitslag van deze luizen en had overal jeuk. Bedwantsen komen nogal eens voor in de goedkope albergues met grote slaapzalen en waarvan je nooit weet wie of wat er voor jou in dat stapelbed heeft gelegen. Alicia moest dus op zoek naar een hostal met een wasmachine, want alles wat je hebt moet dan op hoge temperatuur gewassen worden en ook je rugzak moet behandeld worden. Zo zie je dat een lakenzak of slaapzak hier geen overbodige luxe is al biedt dat ook geen ultieme garantie. Hoe later het werd hoe puistiger ze eruit ging zien, maar gelukkig hadden ze in het dorp waar we overnachtten wel een goeie zalf ervoor. Ze hebben ervaring!

Burgos

De afgelopen twee dagen ben ik via San Juan de Ortega naar Burgos gelopen. Uit de zo ongeveer honderd pelgrims die zich op dit deel van de route ophouden is weer een subgroepje ontstaan dat elkaar opzoekt op de etappeplaatsen om samen te eten, te praten of wat te drinken. Het zijn allemaal mensen van in de twintig, dertig, zodat ik met mijn zestig jaar verreweg de oudste ben. Maar blijkbaar is dat geen probleem want ik heb met eigenlijk allemaal een goed contact. Een pappa is ook nodig dus :)
Gisteren ben ik met Didier een Belgische jongen een heel stuk opgelopen en we hebben een erg intensief gesprek over relaties en over alle uitdagingen die daaraan vastzitten. De route loopt grotendeels door het bos en over heuvels en was eigenlijk makkelijk om te lopen, mede doordat het pad zo goed aangelegd en breed is. We zijn al vrij vroeg in San Juan, wat niet meer is dan een kerk, een oud klooster en een paar huizen. Er ligt in de kerk een belangrijke heilige begraven waardoor het plaatsje toch bekend is. Het dorp zelf heeft maar achttien inwoners, waardoor de pelgrims verreweg in de meerderheid zijn. DIe verzamelen zich rond de bar/restaurant en de herberg die toevallig naast elkaar liggen. De hele club zit al weer snel te kletsen met een biertje erbij. Morgen in Burgos zullen verschillende mensen vertrekken of een dag langer blijven, zodat het groepje weer wat uit elkaar zal vallen, maar zo gaat dat.
De volgende morgen vertrek ik al heel vroeg uit San Juan, want ik wil vroeg in Burgos zijn om een aantal zaken te kunnen afhandelen, zoals de kapper en de was en daarom ga ik met muziek aan weer in de turbostand.  Het regent een beetje maar het is niet koud. De weg gaat eerst flink omhoog, maar daarna kom ik al snel in de voorsteden van Burgos. Wat een lelijkheid bij elkaar zeg. Een tien kilometer lange kaarsrechte weg met fabrieken en groothandels en allemaal even lelijk. Even doorbijten. De stad zelf maakt in eerste instantie ook geen verpletterende indruk; veel flats met een onbestemd karakter. Ik wou dat ik er was, want door de snelheid begin ik overal spierpijn te krijgen en ook mijn tenen protesteren weer. Via een poortje sta je plotseling in de oude binnenstad die helemaal omringd is door de nieuwe stad, zodat je niet goed ziet waar die begint. Burgos blijkt overigens een hele mooie stad te zijn, met veel pleinen en pleintjes met overal terrassen. Ik val met m'n neus in de boter, want er is dit weekend een of ander feest met veel muziek en tapastentjes op de pleinen. Nadat ik me heb geinstalleerd in het hotel ga ik de stad in. Inmiddels schijnt de zon weer volop. De kathedraal domineert het centrum. Het is dan ook geen kleine jongen. Een gigantische gotische kerk over meerdere etages. Binnen zijn naast de hoofdkerk wel zo ongeveer twintig kapellen met allemaal bijzondere kunstwerken. De kerk is helemaal gerestaureerd en ligt er prachtig bij. Zelden zo'n indrukwekkend bouwwerk gezien in Europa. Na zoveel religiositeit is het tijd voor aardsere zaken en ik val neer op een van de vele terrassen voor een pelgrimsmaal. Daarna een middagslaapje en vervolgens voetbalkijken met het pelgrimsclubje. Na de wedstrijd nog samen eten en dan moet ik naar bed want ik ben bekaf.

De volgende morgen lekker rustig opgestaan. Na het ontbijt de was weggebracht naar de wasserij, want er is hier geen wasserette en dan naar de kapper. Dat gaat allemaal goed en vervolgens de stad nog eens rustig bekijken. Zoals ik al zei een hele mooie stad met oneindig veel oude gebouwen en huizen en ook heel veel terrassen, die bijna allemaal vol zitten. Veel huizen hebben hier een serreachtige uitbouw overde hele hoogte van de gevelwat wel bijzonder is. Het is al weer vroeg druk en in de middag komen ook Mike en Roelien aan en drinken we samen een biertje en praten bij.

Daarna is het al weer bijna tijd voor de volgende wedstrijd, Belgie tegen Argentinie. Een mooie opwarmer voor Nederland - Costa Rica. 

Na de eerste wedstrijd en na wat troost geboden te hebben aan Didier die toch wel erg baalt van de uitschakeling van Belgie, ga ik met Mike en Roelien tapas eten in een van de tapas restaurants. Daarna weer voetbal en na het bloedstollende slot lopen we met zijn allen terug naar onze hotels die toevallig vlak bij elkaar liggen. Hoewel het al half twee 's nachts is zijn de straten nog stampvol want het feest in de stad is nog in volle gang. Onder mijn hotelraam staat het zwart van de mensen die nog het nodige geluid maken, maar omdat ik doodmoe ben val ik toch snel in slaap

Santo Domingo en Belorado

Inmiddels heb ik Navarra en de Rioja al weer verlaten en ben Castila en Leon binnengelopen. Gisteren een kleine etappe naar Santo Domingo. Een belangrijke pelgrimsplaats aan de route. Ik overnacht er in een hostal die door de nonnen wordt geexploiteerd. Een oud klooster, maar wel helemaal gerenoveerd waar het prima in orde is met mooie en nette voorzieningen voor weinig geld. Het is een mooie stad met veel bezienswaardigheden. Wel jammer is, dat je voor de kathedraal vier euro moet betalen en dat je er pas binnen kunt als en betaald hebt en door een grote souvenirwinkel met allerlei heiligen,  kruisjes en beelden bent gelopen. Een soort katholieke Ikea waar je ook eerst overal langs moet om bij de kassa te komen. Daar heb ik dus vreselijk de pest aan en volgens mij is het ook geheel in strijd met wat er in de Bijbel staat (Joeg Jezus niet eigenhandig de handelaars en geldwisselaars de tempel uit?). Nou ben ik gelukkig niet de Here Jezus, maar ik kreeg wel zin om in een beweging zo'n plank met nep Maria's leeg te vegen. Me keurig ingehouden en de kerk wel bekeken die overigens mooi gerestaureerd was. Daarna lekker op een pleintje laat geluncht en vervolgens voetbal kijken met de Zwitserse jongens, Robin en Jean. Dat liep helaas verkeerd af voor hen zodat we even in de opvang moesten en daarna de zaak hebben afgeblust met pizza's en Rioja.
Vanmorgen miezerde het een beetje, zodat er voor het eerst een jasje aan moet. Al na een half uur loop ik twee andere pelgrims in de rug die ik nog niet eerder had gezien. Het blijken een Amerikaan en een Zuid Afrikaan te zijn. Jean Marc, de Amerikaan doet een project over de camino voor de universiteit waar hij werkt in Missisipi. Hij interviewt mensen over hun redenen om de camino te lopen en daar maakt hij dan later een foto/video tentoonstelling over. Klinkt leuk en ik laat me bij de volgende koffiestop graag door hem interviewen. De Zuid Afrikaan die ook al Jean (Michel) heet heeft hele interessante verhalen over het leven in Zuid Afrika voor en na de Apartheid. Ik hoor dingen die ik helemaal niet wist, zoals het feit dat de Engelse blanke bevolking systematisch werd gediscrimineerd door de blanke Afrikaanders die via politiek en leger de touwtjes in handen hadden. Daarnaast werden kinderen vanaf hun tiende al gevolgd en geindoctrineerd in het Apartheidssysteem via het onderwijs en speciale trainingen. Ook heeft hij in de laatste jaren heel veel geweld en narigheid meegemaakt. Verschillende vrienden van hem zijn door gangs vermoord en zijn vader is drie keer neergeschoten. Inmiddels wonen ze niet meer in Johannesburg maar in een rustiger streek.
Al pratend leggen we de oersaaie etappe af. Die loopt grotendeels over een ventweg langs de autosnelweg tussen eindeloze korenvelden door. Voeg daarbij de miezer regen en je hebt het plaatje wel zo ongeveer. Gelukkig bereiken we al rond de middag Belarado; alweer een mooi middeleeuws plaatsje met leuke straatjes en pleinen. Mijn hostal heeft zowaar een bad waar ik eerst maar eens uitgebreid induik voordat ik de stad in ga. Daar kom ik meteen weer een van de Zwitserse jongens tegen en ook Jean weer die in een hostal van de kerk onderdak hebben gevonden. Op het dak van de hostal zitten drie enorme ooievaarsnesten die alledrie in gebruik zijn, wat wel een mooi gezicht is.  Voor ik naar mijn hostal terug ga doe ik nog wat boodschappen en drink nog een (Rioja)wijntje op een terras

Een van de Zwitserse jongens

Santo Domingo

Kathedraal in Santo Domingo

 

 

Jean Marc en Jean Michel

Belorado

Centrale plein Belorado

Wandelen in Spanje is een feest!

Nu ik al een weekje hier in Spanje rondloop is het wel aardig om iets te melden over het leven hier. Zoals jullie al hebben kunnen merken is het hier echt heel anders dan in Frankrijk.
Allereerst is het hier behoorlijk wat drukker. Bij Saint Jean Pied de Port zijn alle pelgrimsroutes samengekomen en is er feitelijk een stroom pelgrims die richting Santiago gaan. Er zijn weliswaar verschillende pelgrimsroutes in Spanje, maar 95 procent van de mensen neemt de hoofdroute, de Camino Frances; die loopt een stukje onder de kust naar het westen en doet o.a. Pamplona, Burgos en Leon aan. Iedere morgen vertrekt een grote stroom pelgrims uit de hutten en hostals en gaat op pad. Nou zou je denken dat die drukte vervelend is, maar tot nu toe valt het mij in elk geval enorm mee. Het is eigenlijk heel gezellig. Omdat je niet hetzelfde tempo loopt en niet allemaal op dezelfde tijd vertrekt, zie je wel steeds andere wandelaars, maar loop je niet op elkaars lip. Na een paar dagen ken je de meeste medepelgrims in elk geval van gezicht of heb je wel een paar woorden met elkaar gesproken of Hola en Buen Camino naar elkaar geroepen in het voorbijgaan. Onderling is er een heel gemakkelijke en prettige open sfeer. Het doet mij het meest denken aan schaatstochten en wintersport. Ieder doet zijn eigen ding en je komt elkaar tegen bij de pleisterplaatsen, bars en in de etappeplaatsen. Daar wordt vaak samen gegeten en gedronken en kun je steeds wel bij een paar vage bekenden aanschuiven. En zo creeer je dan weer je eigen clubje.
Wat echt anders is hier, is dat je als pelgrim/wandelaar hier echt welkom bent. Dat merk je aan alles. De hele route is mooi uitgezet met brede en goed paden en wegen. Soms bijna wandelsnelwegen met dure profielen en trappartijen voor moeilijke plaatsen en bijna overal minstens 3,5 m breed. Alles is perfect en soms overdadig gemarkeerd, zodat boekjes en kaarten feitelijk overbodig zijn. Natuurlijk heb ik die wel, maar ze zijn vooral handig om te kijken, waar je kunt pauzeren en wat de hoogteverschillen zijn en als toeristische gids. En zo sjokt de karavaan voort door het Spaanse land.
De route voert elke dag door verschillende dorpen en stadjes, waar voor de wandelaars veel voorzieningen zijn, zoals vers water, restaurants en herbergen en winkels. Die stadjes zijn stuk voor stuk de moeite waard met meestal een middeleeuws centrum en kerk of abdij en vaak ook oude straten en huizen. Maar wel met eigentijdse voorzieningen.  Overal is bijna wifi en je bent van harte welkom om daar ook gebruik van te maken.
Het grootste verschil met Frankrijk zijn de mensen en de mentaliteit. De Spanjaarden zijn enorm 'outgoing' en vrolijk. Iedereen praat met iedereen en je wordt voortdurend begroet en bevraagd. Verder is er veel vrolijkheid en wordt er heel veel gelachen. Ze maken grapjes met en over je en vinden het ook prima als jij dat doet. Men vindt hier alles makkelijk en natuurlijk verdienen ze goed geld aan ons wandelaars, maar dat doen ze met plezier en je krijgt er ook hele goede voorzieningen voor terug.
Je moet niet vreemd opkijken als Spanjaarden bij je aan tafel aanschuiven om even wat te drinken of te kletsen, want dat is hier gewoon. Ook vind ik opvallend, dat hier heel goed voor ouders en oudere mensen lijkt te worden gezorgd. Die worden niet weggestopt, maar gewoon meegenomen naar de kroeg of naar het plein voor een drankje en een hapje. Hoe dement ze ook mag zijn, moeder gaat even mee uit. Dat geldt ook voor de kinderen. In elke bar rennen wel een paar kinderen rond, vooral zo 's avonds tegen negenen als iedereen naar buiten komt, want iedereen komt aan het eind van de middag of avond naar buiten.
Hoewel ook hier een hele grote economische crisis aan de gang is, zie je dat niet steeds. De openbare ruimte ligt er overal perfect bij, met mooie aangelegde straten en bijvoorbeeld goed leidingen werk en riolen en de huizen zien er ook allemaal goed onderhouden en goed geschilderd uit en overal staan of hangen bloembakken. Dat geeft echt een ander gevoel dan in Frankrijk waar de verf nog moet worden uitgevonden. Onderweg kom je dikwijls stalletjes tegen van mensen die geen werk hebben en die van de nood een deugd maken door zelf drankjes en hapjes te verkopen. Veel initiatief dus. Wel is opvallend dat ik al verschillende dorpen en stadjes ben gepasseerd waar hele nieuwbouwwijken zijn opgetrokken die geheel leeg lijken te staan. Dus de Spaanse vastgoed crisis bestaat ook echt.
Tot nu toe is het landschap heel heuvelachtig en afwisselend met veel wijn, olijfbomen en tarwe; nu lijkt het wat saaier te worden met veel eindeloze korenvelden.
Wat ik zelf heel fijn vind, is dat je je hier zo welkom voelt en dat het allemaal zo relaxt is of lijkt. Dat geeft een heel ontspannen sfeer, ook al zijn wij met veel, maar de Spanjaarden organiseren dat gewoon. Overal zijn pelgrimsmenu's te krijgen waar je voor nog geen tien euro een driegangenmenu krijgt met wijn. Idem dito voor wat betreft de overnachtingen. In de pelgrimsherbergen kun je niet reserveren, maar als er geen plaats is, zorgt men ervoor dat je wel ergens onderdak komt, zodat je niet onder een brug hoeft te slapen.
Dit verhaaltje lijkt misschien een beetje een positivo statement, maar het is wel zoals ik het hier zie en meemaak. Voeg daar de zon nog bij en je komt inderdaad tot de conclusie dat wandelen in Spanje een feest is!

In de turbostand naar de Rioja

De afgelopen twee dagen heb ik echt heerlijk gelopen. Het is prachtig weer, niet te warm met af en toe wat wolken. Vooral als je 's morgens vroeg vertrekt is dat fijn want dan is het nog lekker fris. Het landschap hier in Navarra is ook heel mooi en afwisselend. Heuvelachtig met afwisselend olijfboomgaarden, wijngaarden en korenvelden; daarbij op de achtergrond nog hogere bergen. Omdat ik weer alleen loop heb ik er gisteren voor het eerst een muziekje bij opgezet. Meestal vind ik dat dat teveel afleidt van de omgeving, maar gisteren had ik er ineens zin in. Ontdekking! Muziek werkt als een turbo. En wel op verschillende manieren. Je gaat er sneller van lopen omdat je het ritme van de muziek opzoekt met je stappen. Ten tweede heeft het ook een turbo uitwerking op je stemming. De combinatie van de muziek en de omgeving maakt de beleving en je gevoelens sterker. Gisteren leidde dat tot hele melancholieke momenten (Adele) en vandaag juist tot een wat extatische stemming (Bach en Beethoven). Het kan natuurlijk ook zijn dat ik langzaamaan een bipolaire stoornis aan het ontwikkelen ben, maar in elk geval heb ik gisteren een record gelopen en was ik al om twaalf uur 'binnen' en vandaag zit ik al om half drie gedoucht en wel aan mijn bureau na dertig kilometer. Onderweg in Spanje passeer je elke keer wel een paar stadjes. Het gaat hier echt heel anders dan in Frankrijk. In elk dorp zijn verschillende herbergen en bar/restaurants waar je voor een appel en een ei koffie,broodjes en tapa's kunt krijgen. Daardoor is het minder noodzakelijk om zelf van alles mee te nemen en dat scheelt weer in gewicht. Wat je hier ook ziet zijn mobiele verkooppunten, waar mensen zelf brood, koek en frisdrank verkopen vanuit hun auto. Vanmorgen passeerde ik twee jongens die bovenop een berg allerlei lekkere boterhammen met eigen gemaakte jam aanboden en gekoelde drankjes. Je mocht zelf bepalen hoeveel je wilde betalen. Ze hadden een groot bord bij hun nering staan waarop stond dat de regering hun geen geld gaf en dat ze zo aan geld proberen te komen in plaats van te stelen. Toen ik even met ze praatte vertelden ze me dat ze binnenkort naar Duitsland willen vertrekken om verder te studeren in de electrotechniek en te gaan werken. Hier is geen werk zeiden ze. Nou, dat moet wel lukken in Duitsland of Nederland, want daar is juist een gebrek aan vakmensen. Onderweg ontmoet ik nog een aantal mensen die zelfgemaakte waren en wijn aanbieden. Wat opvalt is hoe hartelijk iedereen is, maar daarover later meer. Inmiddels ben ik in Logrono, de hoofdstad van de Rioja aangekomen. Natuurlijk ga ik hier de wijn proberen om te zien of die net zo lekker is als thuis en verder is er vanavond weer voetbal!

Nu dat voetbal weer net goed is afgelopen is het ook weer tijd voor een hapje. Samen met Mike en Roelien loop ik de stad in en we eindigen in een straat met alleen maar tapasbars. We zoeken degene uit waar de meeste Spanjaarden zitten en schuiven aan. Echt heerlijke happen zoals kaascroquetten en  gebakken inkvis. Daarbij kun je kiezen uit ongeveer twintig soorten Rioja. Spaanser kan bijna niet.

Broodjes verkopen om naar het buitenland te kunnen vertrekken

Brug over de Ebro in Logrono

Met Mike en Roelien in de tapasbar

Onderweg naar Najera

Door Navarra

Vanuit Pamplona lopen Gerd en ik de volgende morgen verder Navarra in. De stad is vergeven van de   routeaanwijzingen voor de pelgrims, maar als we toch nog een verkeerde afslag dreigen te nemen worden we onmiddellijk door een lokalo tot de orde geroepen en de goede richting in gedirigeerd. Het is natuurlijk weer mooi weer en we lopen al pratend langzaam omhoog de heuvels van Navarra in. Het is vruchtbaar land hier. Veel wijnbouw en ook olijven en koren. Langs de route staan of rijden verschillende combines die bezig zijn het koren te oogsten. Voor ons heel vroeg, maar hier blijkbaar normaal. Onderweg passeren we verschillende dorpen waar we kunnen pauzeren voor koffie of een broodje. Vandaag is al weer Gerd zijn laatste wandeldag. Wat gaat zo'n week snel zeg. Wel jammer dat het al weer bijna voorbij is. Zo tegen de middag komen we in Puente la Reina aan (brug van de koningin). Een mooi middeleeuws dorp aan de rivier met natuurlijk de Koninginnebrug. We zakken neer op het terras voor ons hotel dat in de smalle hoofdstraat ligt en gaan aan de tapa's. Al snel komen ook Henk en Roelien en Mike aan en dus komen er meer tapa's. Omdat we zo vroeg zijn is er genoeg tijd om het dorp te bekijken en wat boodschappen te doen. Maar eerst brengen we Gerd naar de bus terug naar Pamplona vanwaar hij morgen zal terugreizen naar Nederland. Na het afscheid lopen Henk en ik het dorp in en bekijken de brug, die inderdaad mooi is. 's Avonds eten we met zijn vieren in het hotel en gaan dan weer vroeg onder de wol, want morgen gaan we weer vroeg verder richting Estella.

Na het ontbijt gaan we alle vier in los vaste formatie op pad. Dat loopt het lekkerst, want dan je je eigen tempo lopen en er zijn hier genoeg dorpjes en barretjes waar je elkaar weer tegenkomt. Henk zit in de turbostand dus die is al snel uit het zicht en na een poosje alleen gelopen te hebben, sluit ik aan bij een Italiaanse jongen die met zijn vader op pad is. Hij is pas zestien, maar loopt als een kievit. Hij moest van zijn moeder met zijn vader mee, want zij wilde niet dat hij alleen ging. Geen overbodige luxe, want Pa loopt niet bepaald gemakkelijk. Ik moet echt moeite doen om hem bij te houden, zo snel gaat hij, maar het schiet wel lekker op. Als hij in het volgende dorp besluit op zijn vader te wachten zie ik in de verte Henk al weer voor me, dus dan hebben we echt snel gelopen. Even een sprintje trekken en dan heb ik hem ingehaald en samen lopen we het laatste stukje. Even snel douchen en omkleden in het hotel en dan naar het busstation waar we een herhaling krijgen van de afscheidsscene van gisteren. Op het terras bij het busstation van Estella hebben we afgesproken met Mike en Roelien en met zijn vieren drinken we een biertje en eten nog wat. Voor we het weten is de tijd om en komt de bus voorrijden. En daar gaat ook Henk weer richting Pamplona en Nederland. Zijn drie weken wandelen van dit jaar zitten er weer op. Als hij vertrokken is ga ik terug naar het hotel om aan mijn blog te werken en wat te rusten. 's Avonds nog even wat eten in het dorp en dan lekker

pitten