Wandelen in Spanje is een feest!

Nu ik al een weekje hier in Spanje rondloop is het wel aardig om iets te melden over het leven hier. Zoals jullie al hebben kunnen merken is het hier echt heel anders dan in Frankrijk.
Allereerst is het hier behoorlijk wat drukker. Bij Saint Jean Pied de Port zijn alle pelgrimsroutes samengekomen en is er feitelijk een stroom pelgrims die richting Santiago gaan. Er zijn weliswaar verschillende pelgrimsroutes in Spanje, maar 95 procent van de mensen neemt de hoofdroute, de Camino Frances; die loopt een stukje onder de kust naar het westen en doet o.a. Pamplona, Burgos en Leon aan. Iedere morgen vertrekt een grote stroom pelgrims uit de hutten en hostals en gaat op pad. Nou zou je denken dat die drukte vervelend is, maar tot nu toe valt het mij in elk geval enorm mee. Het is eigenlijk heel gezellig. Omdat je niet hetzelfde tempo loopt en niet allemaal op dezelfde tijd vertrekt, zie je wel steeds andere wandelaars, maar loop je niet op elkaars lip. Na een paar dagen ken je de meeste medepelgrims in elk geval van gezicht of heb je wel een paar woorden met elkaar gesproken of Hola en Buen Camino naar elkaar geroepen in het voorbijgaan. Onderling is er een heel gemakkelijke en prettige open sfeer. Het doet mij het meest denken aan schaatstochten en wintersport. Ieder doet zijn eigen ding en je komt elkaar tegen bij de pleisterplaatsen, bars en in de etappeplaatsen. Daar wordt vaak samen gegeten en gedronken en kun je steeds wel bij een paar vage bekenden aanschuiven. En zo creeer je dan weer je eigen clubje.
Wat echt anders is hier, is dat je als pelgrim/wandelaar hier echt welkom bent. Dat merk je aan alles. De hele route is mooi uitgezet met brede en goed paden en wegen. Soms bijna wandelsnelwegen met dure profielen en trappartijen voor moeilijke plaatsen en bijna overal minstens 3,5 m breed. Alles is perfect en soms overdadig gemarkeerd, zodat boekjes en kaarten feitelijk overbodig zijn. Natuurlijk heb ik die wel, maar ze zijn vooral handig om te kijken, waar je kunt pauzeren en wat de hoogteverschillen zijn en als toeristische gids. En zo sjokt de karavaan voort door het Spaanse land.
De route voert elke dag door verschillende dorpen en stadjes, waar voor de wandelaars veel voorzieningen zijn, zoals vers water, restaurants en herbergen en winkels. Die stadjes zijn stuk voor stuk de moeite waard met meestal een middeleeuws centrum en kerk of abdij en vaak ook oude straten en huizen. Maar wel met eigentijdse voorzieningen.  Overal is bijna wifi en je bent van harte welkom om daar ook gebruik van te maken.
Het grootste verschil met Frankrijk zijn de mensen en de mentaliteit. De Spanjaarden zijn enorm 'outgoing' en vrolijk. Iedereen praat met iedereen en je wordt voortdurend begroet en bevraagd. Verder is er veel vrolijkheid en wordt er heel veel gelachen. Ze maken grapjes met en over je en vinden het ook prima als jij dat doet. Men vindt hier alles makkelijk en natuurlijk verdienen ze goed geld aan ons wandelaars, maar dat doen ze met plezier en je krijgt er ook hele goede voorzieningen voor terug.
Je moet niet vreemd opkijken als Spanjaarden bij je aan tafel aanschuiven om even wat te drinken of te kletsen, want dat is hier gewoon. Ook vind ik opvallend, dat hier heel goed voor ouders en oudere mensen lijkt te worden gezorgd. Die worden niet weggestopt, maar gewoon meegenomen naar de kroeg of naar het plein voor een drankje en een hapje. Hoe dement ze ook mag zijn, moeder gaat even mee uit. Dat geldt ook voor de kinderen. In elke bar rennen wel een paar kinderen rond, vooral zo 's avonds tegen negenen als iedereen naar buiten komt, want iedereen komt aan het eind van de middag of avond naar buiten.
Hoewel ook hier een hele grote economische crisis aan de gang is, zie je dat niet steeds. De openbare ruimte ligt er overal perfect bij, met mooie aangelegde straten en bijvoorbeeld goed leidingen werk en riolen en de huizen zien er ook allemaal goed onderhouden en goed geschilderd uit en overal staan of hangen bloembakken. Dat geeft echt een ander gevoel dan in Frankrijk waar de verf nog moet worden uitgevonden. Onderweg kom je dikwijls stalletjes tegen van mensen die geen werk hebben en die van de nood een deugd maken door zelf drankjes en hapjes te verkopen. Veel initiatief dus. Wel is opvallend dat ik al verschillende dorpen en stadjes ben gepasseerd waar hele nieuwbouwwijken zijn opgetrokken die geheel leeg lijken te staan. Dus de Spaanse vastgoed crisis bestaat ook echt.
Tot nu toe is het landschap heel heuvelachtig en afwisselend met veel wijn, olijfbomen en tarwe; nu lijkt het wat saaier te worden met veel eindeloze korenvelden.
Wat ik zelf heel fijn vind, is dat je je hier zo welkom voelt en dat het allemaal zo relaxt is of lijkt. Dat geeft een heel ontspannen sfeer, ook al zijn wij met veel, maar de Spanjaarden organiseren dat gewoon. Overal zijn pelgrimsmenu's te krijgen waar je voor nog geen tien euro een driegangenmenu krijgt met wijn. Idem dito voor wat betreft de overnachtingen. In de pelgrimsherbergen kun je niet reserveren, maar als er geen plaats is, zorgt men ervoor dat je wel ergens onderdak komt, zodat je niet onder een brug hoeft te slapen.
Dit verhaaltje lijkt misschien een beetje een positivo statement, maar het is wel zoals ik het hier zie en meemaak. Voeg daar de zon nog bij en je komt inderdaad tot de conclusie dat wandelen in Spanje een feest is!