De laatste bergen 1

De volgende morgen loop ik vanuit Molinaseca eerst naar Ponferrada, de laatste grote stad voor Santiago. Er is een mooi middeleeuws deel met een groot kasteel en een mooie kerk. De stad zelf is weinig interessant en daarom besluit ik nog door te lopen. Eerst bezoek ik nog de tuin van de Albergue Municipal waar een monumentje is opgericht voor een Nederlandse pelgrim die daar is overleden. Ik had er over gelezen in het blad van de Jakobsvereniging en wilde het daarom graag zien. De tuin was erg mooi en goed onderhouden en het monument best indrukwekkend met een soort totempaal erboven. Er waren hier blijkbaar meerdere pelgrims gestorven, want op het monument zaten meerdere gedenkstenen. De mensen van de herberg waren erg vriendelijk en het was een mooi rustmoment.

Het vervolg van deze etappe is nogal saai, omdat je deels door de stad loopt en deels langs een vrij drukke weg. Het laatste stuk gaat weer door het boerenland en is gelukkig interessanter om door te lopen. In Cacabelos vind ik een prachtig hotel om te overnachten voor onwaarschijnlijk weinig geld inclusief ontbijt. Je vraagt je soms werkelijk af hoe ze dat hier kunnen doen. Zoveel luxe en kwaliteit leveren voor bijna niks. 's Avonds zitten we met een aantal mensen gezellig op een terras in de stad. Opeens zie iik Robin, een van de Zwitsers voorbij komen. Die had ik hier niet verwacht. Het blijkt dat hij het, nu hij weer alleen loopt rustig aan doet en daarom pas zo laat hier aankomt. ALs hij hoort van het hotel neemt hij ook meteen een kamer en gaan we samen eten. De volgende morgen ontbijten we nog samen en daarna vertrek ik alvast. Al gauw lopen we toch weer samen, want we hebben zo ongeveer hetzelfde tempo. Robin hoopt zijn vriendin Aya in het volgende dorp te treffen en dan maar te zien hoe het verder gaat. Als we daar aankomen drinken we uitgebreid koffie op een terras, maar geen Aya. Het blijkt dat die de vorige avond is doorgezakt met een paar anderen, dus het is onduidelijk of en wanneer ze zal verschijnen. Voor mij is het soms moeilijk te volgen hoe het allemaal zit en wie met wie wat wil, maar ik heb besloten me daar ook maar niet teveel in te verdiepen, want het wisselt soms per dag. Juist als ik weer op wil stappen verschijnt Aya alsnog uit het niets. Robin blij en ik maak van de gelegenheid gebruik om nu echt op te stappen. Vanaf hier gaan we weer de bergen in en lopen we de bergen van de Sierra del Caldeiron in. De weg loopt langzaam omhoog door een smal dal langs een rivier. Heel groen en mooi, alleen jammer dat er ook een autosnelweg door het dat loopt. Die is weliswaar heel mooi aangelegd op palen, maar het oogt toch wat minder. Wat ook jammer is, is dat het slecht weer is. Ik krijg verschillende buien over me heen, zodat de regencape goed van pas kom en ik goeddeels als een verschrikkelijke yeti door het dal loop. Al redelijk vroeg ben ik in Vega de Valcarce waar ik een pension vindt en 's avonds met Mike en Roelien ga eten. Morgen volgt de laatste bergetappe en moeten we zevenhonderd meter kllimmen.

Als ik de volgende morgen opsta regent het nog steeds en ik moet dus weer regenkleding aan. Balen. De route zelf valt erg mee. Het stijgt weliswaar steeds, maar wel in een rustig tempo. Ook zijn er dorpjes onderweg zodat je als je dat wilt kunt rusten of inkopen doen. Ik loop gewoon stug door want ik heb mijn ontbijt net op. Binnen drie uur ben ik bovenop de berg waar het heel druk is met wandelaars en pelgrims. Blijkbaar komen hier veel mensen naar toe voor een dagje uit. Er heerst hier een echte bergsfeer, met hutten en kleine stenen huizen. Als ik in de kroeg wat zit te eten komen eindelijk Didier en zijn broer Olivier binnen. De laatste dagen hebben ze lange etappes gelopen om weer een beetje aansluiting bij ons te vinden en dat is nu dus gelukt. Olivier lijkt inderdaad als twee druppels water op zijn broer en het is leuk nu ook met hem kennis te maken. 

Gelukkig klaart het 's middags wat op zodat we het dorp en de bergen nu ook in de zon kunnen zien.