Santiago!

Geheel tegen mijn verwachting in slaap ik prima vannacht. Blijkbaar toch niet zo opgewonden over het naderend einde van de tocht. Wel sta ik vroeg op, want met Jack heb ik afgesproken om te proberen rond de middag in Santiago aan te komen. Erik en Monique zouden daar dan ook zijn als welkomscomite. Ik kan in het pension ontbijten, waar ik overigens de zenuwen van krijg, want de mevrouw van het pension blijft in de ontbijtruimte staan en kijkt naar iedere beweging die ik maak en elke hap die ik neem. Beetje neurotisch waarschijnlijk. Dus snel weg en voor half acht ben ik al op pad. Tot mijn stomme verbazing ben ik geheel alleen. Waar het gisteren nog overvol was is het nu totaal verlaten en loop ik geheel alleen door het bos. Waarschijnlijk is iedereen al heel vroeg vertrokken of juist heel laat. Geen idee. Het eerste stuk is overigens prachtig met oude loofbossen en licht heuvelachtig. Ik passeer verschillende dorpjes en gaandeweg kom ik wel weer andere pelgrims tegen, maar nergens is het heel druk. Zo schiet het wel lekker op, maar ik doe het rustig aan, want van Jack mag ik niet voor elf uur arriveren. Ik passeer het vliegveld en ook al snel de gemeentegrens waar een groot gebeeldhouwd 'grensmonument' staat. Een jongen is zo aardig mij hierbij te fotograferen voor het nageslacht. Bij een camping net buiten Santiago rust ik nog een keertje en dan op voor de laatste kilometers. Die gaan eerst over de 'berg' Gozo, waar een klooster is en een monument. Ook heb je van daaruit een mooi uitzicht op de stad. Dan naar beneden en door de buitenwijken. Jack sms't waar ik blijf en ik meld dat ze nog even geduld moeten hebben. Even na half twaalf bereik ik de oude stad. Nauwe straatjes met veel mooie oude gebouwen en vol mensen, toeristen en pelgrims. Maar waar is nou de kathedraal. Gewoon maar doorlopen en go with the flow, dat lijkt het beste. Plotseling gaat de weg naar beneden en zie ik de poort naar het plein. In de verte zie ik Jack al staan zwaaien en een paar tellen later sluiten we elkaar in de armen. Na ook Erik, Monique en Viktor begroet te hebben, kan ik ook eens om me heen kijken. Het is een prachtig groot plein geheel omringd door middeleeuwse gebouwen waarvan de kathedraal natuurlijk domineert. Alleen wel jammer dat die zo ongeveer geheel in de steigers staat. Maar ja, je kan niet alles hebben. Jack heeft ook nog een bos (plastic) tulpen meegebracht, zodat de ontvangst extra feestelijk is. En ik? Wordt ik overmand door emoties? Biggelen de tranen over mijn wangen? Ik probeer mijn gevoelens op dit moment te analyseren, maar het is vooral blijdschap over het weerzien en over het feit dat ik er ben. Helaas geen grootse en meeslepende gevoelens op dit moment. Had ik overigens ook niet verwacht. Voor mij is eigenlijk de hele tijd de tocht zelf het doel geweest en Santiago zelf eigenlijk veel minder. Dat is voor mij meer een punt om je op te richten, maar niet iets bijzonders, ook al niet omdat mijn religieuze gevoelens nogal matig ontwikkeld zijn. Ik ben echt wel heel blij om Jack na zeven weken terug te zien en met het feit dat mijn maatje Erik de moeite heeft genomen om hier helemaal naar toe te rijden met zijn campertje. Als we een beetje uitgenoten zijn van het weerzien en de aankomsttaferelen van de pelgrims op het plein, gaan we samen lekker lunchen. We vinden meteen een goede plek en ik geniet van het eten en het gezelschap. Dit is toch wel heel relaxt. Hier zitten, een wijntje te drinken en niet meer hoeven te lopen! Ja, want ik ben toch wel blij dat ik er ben en vooral dat ik die rugzak niet meer hoef te dragen. De laatste dagen voelde ik mijn linkerschouder namelijk toch wel steeds meer. En wat ook gek is, dat hoe dichter je bij het eind komt hoe meer je daar ook naar gaat verlangen. Tot de laatste week kon het me niet lang genoeg duren, maar de laatste dagen vond ik het wel een beetje een sleur worden; lopen, onderdak zoeken, douchen, wassen, stadje bekijken, eten, slapen, wakker worden, rugzak weer inpakken, kamer nakijken, ontbijten en weer op pad. Ik betrap me er op dat ik nauwelijks directe herinneringen heb aan sommige plaatsen of overnachtingsplekken. Dan is het goed dat het klaar is denk ik.

Na de lunch nemen Jack en ik afscheid van Erik en Monique, die weer naar hun camper gaan en dan morgen weer verder Spanje in. Wij gaan naar ons hotel. Voor de gelegenheid echt een goed hotel, want nu ben ik pelgrim af kunnen we weer eens lekker uit de band springen.