Weer een mijlpaal

Omdat het heel warm gaat worden vandaag vertrek ik al vroeg uit Astorga richting Rabanal om daarna weer een aantal bergen over te gaan. Bij het verlaten van de stad vind ik een nieuwe sandaal die iemand blijkbaar verloren is. Die bind ik maar aan mijn rugzak, want wie weet kom ik straks de eigenaar weer tegen. De weg gaat langzaam omhoog de bergen weer in. De warmte valt nog wel mee, omdat de lucht heel droog is. Tegen de middag bereik ik Ravanal waar tot mijn verbazing Robin, een van de Zwitsers aan een tafeltje zit. Het blijkt dat de andere Zwitser samen met Leonie verder is gelopen. Toch nog romantiek op de Camino. Even later komen ook Mike en Roelien aan en het wordt een gezellige middag en avond. Het is heel druk met pelgrims, want inmiddels zijn we ook weer samengekomen met de Via de la Plata en ook starten veel Spaanse pelgrims in Leon. Alle herbergen en hostals zitten vol.

Vanmorgen extra vroeg opgestaan om de warmte voor te blijven bij het klimmen. De stijging valt eigenlijk erg mee, omdat het heel geleidelijk gaat. Om een uur of negen kom ik aan bij de een van de  belangrijke plekken op de Camino, nl het Cruz de Ferro; dit is een kruis op een tien meter hoge paal. Voor veel pelgrims een soort bedevaartsoord, want de traditie wil dat je hier een van huis meegebrachte steen achterlaat. De steen staat symbool voor alle zorgen, vragen en problemen waarmee je op de Camino op weg bent gegaan. Die laat je achter met deze steen zodat je geheel vrij en blij in Santiago aan kunt komen. Ook ik heb een steen meegenomen, al weet ik eigenlijk niet zo goed welke zorgen of vragen ik achterlaat. Als ik aankom staan er al zeker twintig mensen rond het monument en ieder wacht geduldig op zijn of haar fotomoment, want het is natuurlijk pas wat als het ook is vastgelegd. Nadat ik ook ben vereeuwigd leg ik mijn steentje in de ochtendzon en wil eigenlijk wel weer verder. Maar zo gemakkelijk gaat dat niet, want alle mensen die ik ken willen nu wel zo ongeveer met me op de foto. Dus sta ik erop met Mike en Roelien en ook met de Italiaanse vader en zoon. Eigenlijk vind ik de plek zelf helemaal niet zo indrukwekkend. Het kruis staat vlak langs de weg en is ook veel kleiner dan ik dacht; maar goed het moet maar zo

De route na het Cruz de Ferro is eigenlijk veel indrukwekkender. We gaan hoog de bergen in tot bijna aan de sneeuwgrens en op sommige toppen om ons heen ligt inderdaad een beetje sneeuw. Na de top gaat de weg steil naar beneden en wordt het meteen ook enorm warm. Na een uur of anderhalf kom ik in een dorp waar een gezellig restaurantje is voor de lunch. Geheel opgeknapt daal ik verder af naar Molinaseca waar ik zal overnachten. Het laatste stukje is wel afzien, want het is bloedheet en ik moet over de weg lopen omdat ik een afslag van het pad heb gemist. Moninaseca blijkt daarna een erg leuk plaatsje te zijn aan een rivier met een romeinse brug erover. Een kant van de rivier dient als openbaar zwembad waar zo ongeveer de hele bevolking van het dorp verzameld is om af te koelen of iets te drinken. Meteen weer erg gezellig. Gelukkig zijn er ook terrassen aan de andere kant van de brug zodat we een lekker kunnen zitten en toch van het uitzicht genieten kunnen. De afdaling was stevig en morgen volgt een vlakke etappe, waarna er weer een aantal bergetappes volgen.