Lieve lezertjes, nu ik al weer een tijdje in Spanje rondloop wordt het wellicht tijd om eens te melden hoe het nu met mij gaat hier. Over het algemeen kan ik zeggen dat het eigenlijk prima gaat. Ik voel me hier heel prettig en ontspannen en geniet alle leuke dingen hier om me heen. Tot nu toe weinig last van heimwee of eenzaamheid. Dat is ook moeilijk want voor heimwee is er eigenlijk geen tijd en verder zijn er altijd bekenden met wie je kunt optrekken en praten. De Camino is veel minder druk dan iedereen tevoren had gezegd en waarover je ook in de boekjes leest. Dat maakt dat je heel ontspannen kunt doen wat je wilt. Je hoeft je nooit zorgen te maken of er wel ergens plaats is, of dat je in de file loopt. Op dit stuk van de Camino lopen zo'n vijftig mensen en als je dat afzet tegen de etappeafstanden betekent dat, dat je wel steeds mensen ziet en ontmoet, maar dat het nooit superdruk, maar wel gezellig is. Misschien wordt dat verderop nog weer anders, maar dit bevalt me goed. De laatste dagen heb ik wel steeds meer het idee dat het binnenkort afgelopen is. Dat is ook niet zo gek, want ik moet nog maar twaalf dagen lopen tot aan Santiago. Inmiddels heb ik een nieuwe etappe indeling gemaakt, waardoor ik ook geen extreem lange etappes meer hoef te doen om toch op tijd in Santiago te kunnen zijn. Eigenlijk is het allemaal behoorlijk relaxed hier. Doordat de voorzieningen voor de pelgrims zo goed zijn hoef je veel minder na te denken over basale zaken zoals eten, onderdak en water. Voeg daarbij de enorme vriendelijkheid van de Spanjaarden en je gaat je vanzelf goed voelen. Met alle thema's die ik bedacht had voor deze reis ben ik inmiddels ook wel klaar. Mijn hoofd is leeg en ik kan gewoon genieten van de omgeving en het gezelschap. Niet dat die omgeving nou altijd zo mooi is, want je loopt ook wel eens tien kilometer langs een weg of door oersaaie kale vlaktes; om nog niet te spreken van de gruwelijke voorsteden met leegstaande megawinkels e.d. Maar mij maken ze niet meer gek, want ik vind het hier leuk en dat wil ik graag zo houden.
Fysiek gaat het ook nog redelijk goed. Soms wel een beetje moe, maar door de rustdagen is het heel goed te doen. Afgezien van wat pijn in de heupen, voeten en schouder heb ik niet zoveel te klagen. De pijn in de heup is meestal wel te verdragen en verschilt ook per dag. Denk dat het iets is met spieraanhechtingen of zo. Mijn linkerschouder speelt af en toe op vanwege de rugzak. Onderweg oefeningen doen helpt wel, maar ik blijf het lopen met bepakking de grootste opgave van de Camino vinden. De voeten blijven wel aandacht vragen. Aan beide voeten heb ik likdoorns tussen de tenen die als je ze niet verzorgt veel pijn kunnen geven. Door de tenen goed uit elkaar te houden met watten en af en toe wat eelt weg te snijden is het eigenlijk goed te doen. Van blaren heb ik weinig last meer sinds ik weer goede wandelschoenen heb. Hopen dat het zo blijft. Nu moet ik wel bekennen dat ik ook iets ergs gedaan heb. Ik heb mezelf een paar Jezus sandalen aangeschaft. Ja broertjes en zusje, ik weet dat dit simpele feit alleen al voldoende is voor eeuwigdurende excommunicatie uit de familie. Maar inmiddels ben ik er achter dat pelgrimsvoeten niet zonder lucht en ruimte kunnen en dus heb ik moeten toegeven en moeten bekennen dat de Here Jezus toch misschien een puntje had met zijn sandalen. Ze zitten in elk geval heerlijk en ik ben er stiekem heel blij mee. Aan Gerd heb ik moeten beloven er nooit sokken in te dragen en dat doe ik ook trouw. Wel heeft Jack al onmiddellijk een advocaat in de arm genomen om de scheiding te regelen toen hij de sandalen op een foto ontdekt had. Enfin we zien wel.
Als ik het geestelijk en lichamelijk zo vol kan houden ben ik al blij want het gaat me goed op dit moment en ik geniet volop
Geen opmerkingen:
Een reactie posten