De afgelopen dagen heb ik twee keer afscheid moeten nemen. Donderdagmiddag is Gerd na de etappe weer richting Nederland gegaan en vanmiddag is ook Henk na drie weken weer richting huis vertrokken. Best een moeilijk moment omdat de laatste weken voor mij echt een hoogtepunt waren en het zowel met Gerd als Henk erg gezellig en vertrouwd was. Daarnaast klikt het met ons drieeen en ook met Mike en Roelien erg goed, zodat het wel even slikken is als dat weer voorbij is.
Weer valt me op hoe snel je tijdens het wandelen echt contact met elkaar krijgt. Blijkbaar zijn er weinig afleidingen en je komt met elkaar al heel snel tot de kern van de dingen. Het is mooi om met je broer eens echt te kunnen bijpraten terwijl je ook nog samen een prestatie levert. Ook vind ik het heel bijzonder iemand te leren kennen die zo positief in het leven staat en zelf grote beslissingen durft te nemen zoals het stoppen met het werk dat je al zo lang doet omdat het niet meer past. Het is al weer even geleden dat ik iemand ontmoet heb met wie het zo vanzelf klikte en met wie het al snel zo vertrouwd is en met wie je een band voelt. De gesprekken geven me ook weer meer inzicht in mijn eigen drijfveren voor deze tocht. Onderweg denken verschillende mensen dat we drie broers zijn en ik beschouw het als een compliment. Toevallig vertrekken zowel Gerd als Henk aan het eind van een etappe met de bus naar Pamplona, vanwaar ze verder zullen reizen naar huis. Na de afscheidsrituelen met kussen en knuffels rijdt de bus weg en blijf ik achter. Nu ze weer weg zijn is het enerzijds weer wennen om weer alleen verder te gaan, maar ook wel weer goed om een volgende fase van de tocht in te gaan, want heel heel langzaam komt Santiago in zicht en wordt de eindigheid van dit avontuur voelbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten