Orthez en Baskenland

Orthez is een stadje vlak voor het Franse Baskenland. Nog wel Frans maar al wel weer anders dan Les Landes. De huizen hebben gebogen daken en zijn net plaatjes uit een Anton Pieck boek. Een beetje sprookjesachtig. De oude stad van Orthez is middeleeuws en schilderachtig. Morgenanavond zal ik hier mijn broer Gerd ontmoeten die een week met me mee zal lopen. Ook Henk is inmiddels in Orthez aangekomen en we nemen ons intrek in een hotelletje vlak bij het station, zodat we Gerd makkelijk kunnen oppikken.
De volgende morgen loop ik alvast een etappe zonder bagage. Die laat ik in het hotel, want ik kom hier vanavond immers weer terug. Het enige punt is dat ik straks op de een of andere manier terug moet zien te komen in Orthez, maar dat is van later zorg. Het is weer een prachtige warme dag en de wandeling is mooi en gaat door een afwisselend landschap dat er heel aantrekkelijk uitziet. Rond lunchtijd arriveer ik in Sauveterrre de Bearn waar ik heerlijk lunch op een schaduwrijk terras. Na enige tijd arriveert ook Henk en we kletsen nog wat voordat de terugreis naar Orthez aanvaard, om Gerd op te halen. Ik besluit eerst maar eens te proberen om te gaan liften. Daar sta je dan met je zestig jaar in de brandende zon langs een regionale weg waar om de drie minuten misschien een auto voorbij komt. Net als veertig jaar geleden. Wel een leuke kick. Het gaat echter veel beter dan gedacht en binnen een half uur heb ik de eerste lift die me afzet bij het station zo'n twintig kilometer verder. Als het niks wordt kan ik misschien met de bus of trein verder. Dat blijkt helemaal niet nodig, want binnen het kwartier heb ik een lift naar Orthez en een half uurtje later ben ik weer in het hotel. Nu nog even wachten op Gerd, die om half acht zal aankomen. Helaas gooit een staking bij het spoor weer roet in het eten. En hoe. Om een onduidelijke reden wordt er al de hele week gestaakt bij de SNCF en sommige treinen rijden wel, maar andere juist weer niet. Via sms en telefoon begrijp ik dat Gerd wel uit Nederland in Parijs is aangekomen, met vertraging, maar dat de rest van de reis uitermate onzeker wordt. Ja, hoor het zal hier eens gewoon gaan. Zucht! Aan het eind van de middag wordt duidelijk dat Gerd nog naar Bordeaux kan komen, maar dat daarna voor vandaag alles ophoudt. Dat betekent dat hij daar moet overnachten en dat we morgen dus niet samen kunnen vertrekken. Behoorlijk gefrustreerd zet ik me aan het avondeten, maar een paar glaasjes wijn verzachten het leed. Accepteren, accepteren...
De volgende morgen na het ontbijt bel ik met Gerd of hij vanmorgen wel deze kant kan opkomen. Dat blijkt nog weer ingewikkelder dan gedacht. Uiteindelijk hoor ik dat hij waarschijnlijk pas vanavond laat zal arriveren, omdat er vandaag maar een trein deze kant op komt. Wat nu te doen? Ik besluit van de nood een deugd te maken en nog maar een etappe te gaan lopen zonder bagage. Ik verleng het hotel en stuur en passant nog wat spullen terug naar huis die ik niet meer nodig heb en neem dan een taxi naar de plek waar ik gisteren ben gestopt, om op weg te gaan naar Ostabat. Even voor elven loop ik daar het dorp weer uit. Het is zo mogelijk nog warmer dan gisteren en vol goede moed ga ik het Baskenland in.
Weer heel anders dan waar ik eerder was. Veel meer heuvels en de huizen zijn allemaal wit met donkerrood hout. In de verte zijn de Pyreneeen al goed zichtbaar. Op een gegeven moment loopt het pad een hele steile heuvel op, vol in de zon en na een klein half uurtje sta ik bovenop de top en kijk uit over een prachtig Pyreneeen landschap. Om me heen schapen en koeien en een kapelletje. Na de afdaling bereik ik al vrij snel Ostabat. Even snel wat drinken met Henk denk ik en dan terug naar Orthez waar ik hoop dat Gerd dan vanavond echt zal aankomen. Nou dat loopt weer anders. Ostabat is wel heel klein en er zijn weinig voorzieningen. Wel veel hostals en hotelletjes, want alle Franse pelgrimswegen komen hier samen en het is er dus drukker met pelgrims. Als we het bier op hebben blijkt dat ik niet voor negen uur vanavond terug kan. De enige taxi daar is volgeboekt tot die tijd en ik zal dus niet terug zijn in Orthez voor half elf of later. Tijd voor plan B. Even met Gerd gebeld, die inderdaad lijkt te kunnen vertrekken uit Bordeaux, zodat de idiote situatie lijkt te ontstaan dat als hij eindelijk arriveert, ik nog weer ergens anders vastzit. De oplossing is zoals altijd simpel. Ik blijf in Ostabat, want op de kamer van Henk is nog een bed vrij. Gerd zal in het hotel in Orthez blijven slapen, mijn bagage inpakken en dan morgenochtend met de taxi, die ik al geboekt had voor ons tweeen, morgenochtend hierheen komen met onze beide rugzakken. Volgen jullie het nog? Nou zo gezegd zo gedaan. Ik schuif onverwachts en zonder spullen aan bij een Baskische avond in de lokale hut, waar een iets te commerciele boer met alpinopet ons tijdens de maaltijd op Baskische liederen tracteert (volgens Henk zingen de merels mooier). Gerd overnacht weer alleen in het hotel in Orthez, maar vindt dat best want hij is er nu tenminste.
De volgende morgen blijf ik alleen achter in de gite terwijl alle pelgrims op weg gaan naar Saint Jean Pied de Port, de laatste Franse stad voor Spanje. Ook de plek waar de Via Frances, de belangrijkste pelgrimsroute naar Santiago begint. Rond half tien rijdt Gerd met de taxi voor en eindelijk kunnen we elkaar in de armen sluiten. Snel pakken we alles in en gaan achter de stroom pelgrims aan richt St Jean Pied de Port