Vandaag heb ik samen met Henk opgelopen. Al wandelend leer je elkaar al snel beter kennen. Hoewel Henk een paar jaar jonger is dan ik, is er veel gemeenschappelijks merk ik. Hij voelt zich al een tijdje niet meer op zijn plek in zijn werk. Henk werkt al meer dan 35 jaar bij het zelfde dienstverlenende bedrijf en heeft een zware leidinggevende positie. Maar zo langzamerhand voelt hij zich niet meer echt thuis, te meer omdat hij niet echt achter het beleid kan staan. Hij is een mensenmens en een verbinder en alles draait om productie en efficiency verbetering in het bedrijf. Dus tijd om het roer om te gooien. Henk heeft een regeling kunnen treffen en zal het bedrijf binnenkort verlaten. De vraag is nu natuurlijk wat hij daarna wil gaan doen. Naast zijn werk is hij al werkzaam als coach en misschien is dat wel wat. Allemaal zeer herkenbaar voor mij. De laatste jaren bij NS waren voor mij ook best zwaar omdat ik niet echt meer verbinding voelde met het bedrijf en met name de managementcultuur. Ik was en ben nog steeds blij en dankbaar dat ik daar op een goede manier ben uitgekomen; vooral omdat er daarna zoveel nieuwe en mooie dingen zijn gekomen, zoals mijn werk voor de stomavereniging. Het is heel mooi om daar met iemand in dezelfde situatie over te kunnen praten en we zijn dan ook al snel in intensief gesprek. We hebben het natuurlijk niet alleen over het werk, maar ook over hoe het thuis is en waarom we hier zijn. Henk heeft thuis een vrouw en drie dochters op wie hij zichtbaar trots is. In elk geval gaan zijn ogen glinsteren als hij over ze vertelt. Weer een mooi mens ontmoet!
In de loop van de middag komen we aan in La Reole, een gezellig stadje. Ik kom in een mooie oude Chambre d' hote terecht met een prachtige houten trap en dito inrichting. Omdat het nog steeds zo warm is, krijg ik eerst wat te drinken in de tuin die vol staat met bloemen. 's Avonds ga ik met Henk eten in een Italiaans restaurant wat ook weer lekker en gezellig is. Morgen wordt weer erg warm weer verwacht dus ik wil vroeg weg zien te komen. Dat lukt goed en ik loop lekker door zodat ik al weer op tijd in Bazas arriveer. Vanavond speelt het Nederlands elftal de eerste wedstrijd en we willen die met een paar mensen in een cafe gaan bekijken. Maar eerst even in de opvang. Mike en Roelien komen aangelopen en Roelien kondigt aan dat ze doodgaat. Nou valt dat uiteindelijk wel mee, maar enigszins oververhit is ze wel geraakt onderweg. Dus eerst maar een koud biertje erin. Een half uurtje later ziet de wereld er al weer heel anders uit en is Roelien weer in het land der levenden. Althans nog net want ze ziet ook nog kans bijna met stoel en al achterover te storten. Gedrieen lopen we naar onze B&B dat zich voor de verandering weer eens in een echt kasteel aan de rand van de stad bevindt. Henk heeft al eerder een hotelletje geboekt. Weer heb ik geluk met mijn kamer want die is aan de voorkant op de eerste etage, zodat ik als een echte kasteelheer mijn landgoed, nou ja, forse tuin kan overzien. De dame van het kasteel heeft ook voor ons gekookt en ze is een beetje teleurgesteld als ze hoort dat we vanavond liever met elkaar in een cafe naar het voetbal kijken dan met haar op het kasteel; maar ja we zetten toch door en vertrekken weer naar de stad. Daar hebben we een fantastische avond vanwege de eclatante overwinning van Nederland op Spanje. De lokale bevolking biedt ons spontaan drankjes aan, zodat we niet voor middernacht in bed liggen.
De volgende morgen ga ik alleen op weg voor de volgende etappe naar een gehucht net voorbij Captieux. Daar zullen we elkaar weer zien in een gite en ook met zijn vieren eten. Eerst zullen we in Captieux boodschappen doen en van daaruit samen verder lopen
Al na vijf minuten is er een probleem. Net buiten het dorp verspert een reusachtige herder met grote tanden mij luid blaffend de weg. Hij is niet onder de indruk van mijn hondenverjaagapparaatje en komt zelfs grommend op me af. Daar heb ik geen trek in en ik besluit om te draaien en een andere weg te zoeken. Met tegenzin en alle Franse hondenbezitters vervloekend vervolg ik mijn weg. Onderweg kom ik bij de eerste bocht al een Franse vrouw tegen die we al eerder hebben gezien. Als ze mijn verhaal hoort sluit ze zich direct bij me aan, want ze is bang voor honden. We lopen samen verder tot we weer op een gemarkeerd punt zijn en dan loop ik weer alleen verder, want mijn tempo ligt veel hoger. Op een gegeven moment raak ik de markering weer kwijt en ben ik weer eens verdwaald. Dat gebeurt me de laatste dagen steeds. Eigenwijs zijn en afwijken van de route heeft me tot nu toe weinig goeds gebracht. Na een tijdje dwalen kom ik bij een autoweg met een hek. Ik besluit er maar een tijdje langs te lopen, want het is in elk geval de goede richting. Wonder boven wonder kom ik bij een viaduct waar ik de autoweg over kan. En al gauw zit ik weer op de route. Tot mijn verbazing zie ik even later Henk uit een zijweggetje komen. Hij had dus gewoon de route gevolgd en was prima uitgekomen. Samen lopen we naar Captieux waar we op het terras lekker lunchen terwijl we op de anderen wachten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten