Een rampzalige middag met een happy end

Om half twee zet Jack me weer af in Neuvic bij de kerk. Hij rijdt door naar Bordeaux om terug te vliegen naar Nederland en ik loop vanaf hier naar Mussidan. Niet zo heel ver, zo'n vijftien kilometer, maar het is werkelijk bloedheet en vochtig. Na het afscheid pak ik de moed weer bij elkaar en ga enigszins triest op weg. We zullen elkaar immers zo'n zeven weken niet zien. Ik ben nog niet het dorp uit of het begint al te spatten. Zo vochtig en drukkend is het dat het zelfs een beetje regent, hoewel de zon ook schijnt. Het zet gelukkig niet door zodat de cape in de rugzak kan blijven. Iets anders is, dat mijn teen weer begint op te spelen. Vandaag heb ik voor het eerst mijn nieuwe schoenen aan die Jack heeft meegenomen en ik merk het meteen. Hoewel de schoenen goed zitten heb ik toch weer drukpijn. Onderweg stop ik een aantal keren om de tenen goed te scheiden met watten, zoals Patrick de Verlosser uit Sezanne me heeft geleerd. Dat helpt wel maar fijn is anders. De laatste kilometers strompel ik toch een beetje meer dan dat ik loop en ik ben heel blij als ik eindelijk Mussidan binnenloop. Dat moet een behoorlijke stad zijn en ik heb daar voor het weekend een hotel gereserveerd. Dat is maar goed ook, want werkelijk alles is dicht hier op tweede Pinksterdag. Alle restaurants, winkels, bars en terrassen zijn naar goed Frans gebruik natuurlijk potdicht. Gelukkig heeft Jack mijn noodvoorraad aangevuld met cakejes en powerbars zodat ik in het ergste geval in ieder geval iets naar binnen kan krijgen. Wat minder leuk is, is dat mijn hotel ook dicht en verlaten is. Het ziet er trouwens ook niet echt aantrekkelijk uit. Ik probeer te bellen, maar een nummer is niet aangesloten en op het andere nummer krijg ik een bandje. Nu zakt de moed me toch wel even in de schoenen. Geen overnachtingsplek en geen eten voorhanden en het is al na zessen. Wat te doen. Ik besluit eerst maar eens rond te kijken of er toch nog iets open is. Al gauw kom ik twee andere Franse pelgrims tegen, die me melden, dat de lokale gite ook vol zit, maar dat als ik niks vind ze me wel een stuk brood zullen geven. Er opwekkend en hoopvol. Dan maar op zoek naar de gite om te zien of ze daar misschien een nummer van het hotel hebben dat werkt. Als ik bij de gite aankomt, stapt net Roelien naar buiten. Heel fijn dat ik een bekende zie, die ik meteen de volle laag kan geven met mijn ellende.  Zij hebben gelukkig wel een plek daar, maar alles is inderdaad vol. De mevrouw die het regelt is net aanwezig en zij helpt me aan een telefoonnummer van het hotel, dat overigens hetzelfde is als ik zelf had. Weer geen antwoord. Balen! Nu komt de mevrouw van de gite in actie en zegt, dat als het met het hotel niks wordt, dat zij dan een plek voor me heeft in een andere gite, die ze eigenlijk niet mag verhuren, maar nood breekt wet. Eerst gaat ze thuis douchen en eten en daarna komt ze terug om eventueel wat te regelen. Dat helpt! Roelien heeft inmiddels uitgevonden dat een eindje verderop bij het park een pizzatent moet zijn die open is. We gaan op zoek en vinden inderdaad een pizzabakker die weliswaar geen tafels en stoelen heeft, maar wel pizza's en nog beter, ook koude rose. Zo zitten we een half uurtje later met zijn drieen in het park heerlijk pizza te eten uit een doos met koude rose. Dan ziet het leven er ineens veel kleuriger uit, want ik zat er eerlijk gezegd wel behoorlijk doorheen. Als alles op is, ook de rose, lopen we terug naar de gite, waar de mevrouw intussen is gearriveerd. Ik mag mee naar een andere groepsgite op hetzelfde plein, waar ik helemaal alleen een prachtige kamer krijg met twee stapelbedden en een eigen douche en toilet en met prachtige schone witte lakens. Dat is waarschijnlijk vele malen beter dan het hotel ooit had kunnen bieden. En dat voor tien euro inclusief ontbijt. Ik slaap dan ook als een os. Stiekem heb ik wel een beetje medelijden met Roelien en Mike die keurig hebben gereserveerd en met zes man een kamer met een douche en toilet moeten delen. Maar soms heb je geluk. De volgende morgen ontbijten we samen in de gite en gaan dan met zijn drieen op weg naar Sainte Foy La Grande.