Une Grande Dame; dag 41

In Charite sur Loire heb ik een kamer gereserveerd bij een Chambre d'hotes. Enigszins afgedraaid kom ik daar aan, want ik heb net 34 kilometers achter de kiezen. Ik word ontvangen door een keurige dame, die al snel vraagt of ik duits spreek. Als ik dat bevestig, gaat ze direct over op duits, want eigenlijk is ze duitse. Het is een echte dame, met een (nep?) bontjasje en lang blond haar, hoewel ze al dik in de 70 moet zijn. Ze gaat me voor naar de kamer die helemaal roze is en erg confortabel. Ook heb ik een eigen badkamer en WC, wat altijd fijn is. Op het bed ligt de rekening al klaar. Dertig euro voor een kamer met ontbijt op dit niveau is onwaarschijnlijk weinig geld, maar mij hoor je niet. Ik krijg een kopje thee aangeboden, keurig geserveerd op een porceleinen dienblad en met een plakje cake. Dat is volgens haar nodig  om op krachten te komen. Na de thee installeer ik me. De dame praat makkelijk en al gauw kom ik er achter, dat ze eigenlijk eerst aan de Cote d'Azur woonde, maar daar weggegaan is vanwege het politiek klimaat. De Russen nemen daar alles over en verstoren het natuurlijke evenwicht met hun zwarte misdaadgeld volgens haar. Ze heeft zich daar altijd tegen te weer gesteld, maar nu heeft ze daar eigenlijk geen zin meer in. Heel vroeger is ze eerst  uitgehuwelijkt aan een fabrieksdirecteur in Noord Duitsland, waar ze de hele marketing en verkoop heeft opgezet. Later heeft ze jarenlang voor de Sjah van Perzie gewerkt en is uiteindelijk getrouwd met een Griek met wie ze na de revolutie naar West Europa is gekomen. Nog steeds is ze actief om allerlei zaken op te zetten en te regelen in de omgeving, zoals een vredesbeeld in de stad Nevers, hier dichtbij.
De volgende morgen is ze in rep en roer, want Mevrouw Marie Le Pen van het Front National heeft openlijk aangepapt met Poetin. Ze kan er maar niet over uit. Het hele huis staat overigens vol met stijlvol antiek en het ontbijt wordt op prachtig oud servies geserveerd met bloemmotief, zoals een dame betaamd. De boekenkasten staan ook vol met politieke en filosofische boeken. Af en toe gaat mevrouw ongemerkt over op Frans. Blijkbaar weet ze niet steeds, dat ze Duits met mij sprak. Het geheel heeft iets van een onvoltooid verleden tijd, maar ook wel mooi; dat dit soort mensen nog bestaan. Ik krijg visioenen van Grace Kelly en Melina Mercouri. Bij mijn vertrek word ik zeer hoffelijk en hartelijk uitgeleide gedaan, waarbij me op het hart gedrukt wordt toch vooral de weg over het eiland te nemen en niet de hoofdweg, want die is niet mooi. En inderdaad het extra loopje over het eiland blijkt zeer de moeite waard.