Over Frankrijk en de Fransen; een eerste indruk

Nu ik echt midden in Frankrijk zit en ik het eerste deel in dit land er zo ongeveer op heb zitten, vind ik het tijd om wat indrukken te geven over wat me opvalt tot nu toe. Mijn ervaringen gaan vooral over het platteland, want echt grote steden heb ik tot nu toe niet bezocht. Helaas is het hier niet allemaal goud wat er blinkt hier, en heb ik een niet al te positief verhaal, maar wellicht kom ik later nog tot andere inzichten en doe ik weer andere ervaringen op. Maar ik wil positief beginnen. Als je  het land wat 'impressionistisch' bekijkt  kun je niet anders zeggen, dan dat het een prachtig land is. Heel groen en gevarieerd. Mooie loofbossen worden afgewisseld door prachtige korenvelden en wijngaarden. Heuvels, bergen en beekjes het is er allemaal. En de dorpen en stadjes zijn ook prachtig en veelal nog helemaal in oorspronkelijke staat. Omdat het echte leven meer is dan een schilderij ga je als je hier langer rondloopt en beter kijkt toch bepaalde zaken in het oog springen.
Een van de belangrijkste dingen die echt  opvallen is dat het platteland van Frankrijk zo leeg en doods is. Dat geldt zeker voor het Noordoosten maar ook wel voor midden Frankrijk.  Als je door de dorpen loopt kom je bijna niemand tegen. Zeker vijftig tot zestig procent van de huizen staan leeg en/of te koop. Heel onwerkelijk allemaal.  Je loopt op klaarlichte dag door een dorp en er is niemand behalve een paar blaffende honden. Als je al iemand ziet is  het bijna altijd een ouder iemand. Jongeren zijn een zeldzaamheid op het Franse platteland. Met de mensen, zijn ook alle voorzieningen bijna verdwenen. In heel veel dorpen is niets meer. Soms is er nog een bakker, maar ook die is op veel plaatsen al opgedoekt. Dat komt volgens mij niet alleen door de ontvolking van het platteland maar ook doordat in Frankrijk hele grote supermarkten en winkels ruim baan lijken te krijgen. Kleine zelfstandigen hebben zo nog minder kans om te overleven.
Verder valt ook op, dat de huizen dikwijls slecht worden onderhouden. Veel zichtbaar achterstallig onderhoud en verval helaas. Nu helpt de Franse cultuur of mentaliteit ook niet echt. Want oh oh, de Franse zijn echt enorme rommelaars vanuit onze optiek bezien. Niets is normaal of netjes aangelegd, afgewerkt of onderhouden. Bijna overal waar je komt lopen de leidingen kris kras door kamers en zitten stopcontacten op onmogelijke plaatsen, zoals direct naast de douchebak, als ze er al zijn. Als je niet een heel romantische blik hebt, is het gewoon een rommeltje. Bijna alles is in meer of mindere mate kapot, incompleet, verveloos, ouderwets of klungelig gemaakt. Dat klinkt misschien hard, maar het is echt wat je hier voortdurend ziet en meemaakt. Het begrip 'Met de Franse slag' heeft voor mij ineens weer een geheel actuele werkelijkheidswaarde gekregen! Nu is het denk ik wel zo, dat de crisis hier veel harder toegeslagen heeft, dan bij ons. want de werkloosheid op het platteland is erg hoog en de crisis is dus ook veel meer zichtbaar dan bij ons.
Fransen hechten naar mijn idee veel minder aan inrichting en uitstraling dan wij. De meeste interieurs die ik zie en ik heb er inmiddels heel wat gezien, zijn perfecte plaatjes van de eerste Ikea catalogus uit de jaren 70 of zo. Als je hier met de mensen over het leven hier spreekt krijg je veelal nogal negatieve verhalen te horen over hoge belastingen en een totaal inflexibele arbeidsmarkt met veel rechten en weinig plichten en het falen van de politiek. De normeringen die vanuit Europa komen, maken dat er bijvoorbeeld aan ondernemingen zoals hotels en restaurants normen worden gesteld die voor ondernemers in dit land niet meer te betalen zijn, vanwege de hoge arbeidskosten, waardoor een zekere verloedering optreedt
Franse dorpen en steden hebben overigens vier vaste ingredienten. De Mairie (gemeentehuis), de school (l'Ecole), het monument voor de gevallenen en een kerk. Geen dorp in Frankrijk zonder deze vier. Meestal ook nog wel uitgedost met de Franse driekleur. Rond deze elementen bevinden zich ook altijd de voorzieningen voor zover aanwezig. Dus als er een Bar/Tabac is of een Boulangerie is die altijd dicht bij de kerk en het oorlogsmonument. Dat laatste is overigens altijd een monument voor de gevallenen uit Wereldoorlog I; soms op de zijkant of achterkant aangevuld met de slachtoffers van WO II.
Fransen gedragen zich over het algemeen veel correcter dan Nederlanders naar mijn mening. Je wordt altijd netjes geholpen en te woord gestaan. Als ik langs een weg loop gaan verreweg de meeste automobilisten keurig voor me opzij, zelfs met het aangeven van richting. Kom daar bij ons eens om. Nou is correctheid wel iets anders dan vriendelijkheid overigens. Hoewel ik al heel veel aardige en vriendelijke mensen ben tegen gekomen is vriendelijkheid nu niet het eerste wat me te binnen schiet als ik aan Fransen denk. Mijn voorlopige analyse is, dat Fransen heel erg zaak en taakgericht zijn en  niet klantgericht. Men moet iets doen, zoals bijvoorbeeld een maaltijd serveren. Dat gebeurt correct en efficient, maar dat er een klant tegenover hen zit, die misschien wat anders of meer wil is hier geen vanzelfsprekendheid.  Zo zijn bijna alle winkels en restaurants vaak meerdere dagen in de week gesloten en in elk geval ook tussen de middag. Op maandag is het soms ingewikkeld om een maaltijd te krijgen, omdat in de kleinere dorpen dan vaak alles dicht is. Dat brengt me op een ander puntje.
Het is geen echt gezellig land. Het leven lijkt zich binnen af te spelen; er zijn bijna geen terrasjes en de inrichting van de meeste restaurants, bars en winkels is shabby en gedateerd. Hoewel het tot nu toe veel mooi weer is, zijn de terrassen leeg en kom je bijna geen fietsers of wandelaars tegen in de prachtige natuur hier.
Hard werken is lijkt hier overigens geen usance, voor mensen in loondienst. Je ziet hier weinig mensen echt bikkelen of de handen uit de mouwen steken, behalve ondernemers dan, want die moeten heel hard werken om het hoofd boven water te houden.
Als ik het nou moet samenvatten, is het naar mijn idee een ouderwets land, dat moeite heeft om de stap naar een moderne maatschappij te maken en bezig is op een vreselijke manier de boot te missen. Dat vind ik best verontrustend, want tot nu toe had ik eigenlijk altijd het idee dat Frankrijk tot de economische kern van Europa behoorde, maar als je hier langer rondkijkt is het eerder een enorm risico voor Europa, zeker als je het opkomend nationalisme ziet. Het is in vergelijking met bijvoorbeeld het platteland van Nederland echt arm(er) en het leven lijkt voor de mensen hier gecompliceerder en bepaald niet altijd vrolijk. Anders gezegd, wij zijn gewoon rijk en verwend in vergelijking met wat je hier ziet en meemaakt. En ja tot slot, ik ben geen echte romanticus maar meer een pragmatische observator

Door het dal van de Creuse; dag 49 en 50

Lac de Crozant

,s morgens vroeg langs de beek

selfie bij een wasplaats

Erik bij de bakker

De wandeling vandaag was een van de mooiste tot nu toe. Vanuit Argenton loop je de stad uit langs de Creuse en vandaar door het dal. Soms ga je hoog over de heuvels van het dal en soms ook direct langs de rivier. Een prachtig gebied met veel afwisseling. Soms een stuk door het bos of hoog over de heuvels en dan weer direct langs de rivier. Wat wel weer even wennen is, zijn de heuvels want er moet weer geklommen worden. Vooral bij de stuwdam gaat het stijl omhoog door het bos over een nat paadje met veel wortels en glibberige stenen. Opletten dus, maar wel leuk om te doen. Het weer zit ook weer erg mee, want hoewel er wel wolken zijn, schijnt de meeste tijd de zon. Na een paar uur kom ik door het dorp Gargilesse; hier woonde de schrijfster Georges Sand in de de vorige eeuw en het is echt een prachtig dorp hoog in een kloof. Helaas lijken alle cafe's dicht, dus ik ga maar op een muurtje aan de beek wat zitten eten. Daarna verder omhoog richting mijn doel voor vandaag Crozant. Dat ligt aan een meer dat omringd wordt door hoge rotsen. Mijn hotelletje ligt nog voor het eigenlijke dorp bij de ruines van het kasteel. Er hoort ook een groot restaurant bij, dat op de rand van de kloof staat en direct uitzicht heeft op het meer. Omdat ik redelijk vroeg aangekomen ben, heb ik tijd genoeg om het dorp in te gaan om wat te gaan drinken. Dat valt weer niet mee, omdat er geen bar (meer) is in het dorp zelf. Daarvoor moet je weer afdalen naar het meer, waar een hotel moet zijn met een bar restaurant. Dat doe ik dan maar en inderdaad zie ik een mooi hotel/restaurant als ik bij het meer aankom. Als ik het terras oploop wordt ik door de eigenaar begroet, die daar aan een tafeltje zit. Als ik mijn bestelling doorgeef, antwoordt hij direct in het Nederlands. Als ik vraag hoe hij mij als Nederlander heeft herkend zegt hij dat mijn accent voor hem onmiskenbaar Nederlands is. Weer een illusie minder dus. Hijzelf blijkt een Fries te zijn die hier al weer een aantal jaren woont en dit hotel/restaurant heeft, compleet met rondvaarten over het meer en kanoverhuur. Het klikt goed en we zijn al snel in een echt gesprek. Het is best een zware tijd op dit moment, omdat de economische crisis hier nog steeds hard toeslaat en hem als ondernemer dwingt goed na te denken over wat hij wel doet en wat niet, en welke investeringen hij wil en kan doen. Wat verder opvalt, is hoe keurig de zaak eruit ziet wat voor Frankrijk bijna ongewoon is. We praten veel over Europa, de verkiezingen en wat er in dit deel van Frankrijk allemaal speelt. Niet om echt vrolijk van te worden op dit moment, maar wel heel leerzaam. Even later verschijnen er nog twee Nederlandse pelgrims, Roelien en Mike, die ik al eerder heb gezien in de buurt van Issoudun. Ook zij zijn al snel volop in gesprek en we hebben samen een gezellig uurtje. Omdat ik heb afgesproken, om in mijn eigen hotel te gaan eten, neem ik daarna toch afscheid en ga terug naar mijn hotel, waar ik overigens ook prima te eten krijg. De volgende morgen ga ik na het ontbijt weer vroeg op weg richting La Souterraine waar ik Erik vanavond zal ontmoeten. Erik is mijn vriend, ex collega en wandelmaatje met wie ik al honderden kilometers samen heb gelopen. We deden o.a. samen het Pieterpad en Marskramerpad en nog onlangs ook het Westerborkpad. Ik kijk er enorm naar uit om hem weer te zien hier en om samen een paar dagen hier te gaan lopen. Ook deze wandeling vandaag is weer heel bijzonder. Direct langs een beek door het bos in de zon langzaam omhoog het dal van de Creuse uit. Dit is echt een heel bijzonder stukje Frankrijk. Doodstil, maar heel groen en bijzonder. Het schiet overigens goed op en rond half twee ben ik al in La Souterraine. Het hotel voor vandaag ligt midden in de stad en is erg prettig en ruim. Erik verschijnt precies om zes uur zoals afgesproken. Nadat ook hij hij zich heeft geinstalleerd gaan we wat drinken en daarna eten. Heel fijn om even weer met iemand samen te zijn die je zo goed kent en weer foute grappen te kunnen maken. Met de nodige wijn achter de kiezen gaan we toch nog redelijk op tijd slapen, want morgen moeten we toch weer een behoorlijk aantal kilometers afleggen.

Via Velles naar Argenton sur Creuse; dag 47 en 48

Vandaag vertrek ik laat, want de volgende etappe knip ik in tweeen. Dan loop ik de eerste dag 20 km en de volgende ongeveer vijtien Zo neem ik enerzijds wat rust en kom ik toch ook verder. Nu komt het helemaal goed uit, want woensdag komt Erik. Met hem heb ik in La Souterraine afgesproken, omdat je daar makkelijk naar terug kunt reizen als hij is uitgewandeld. De etappe van vandaag is erg mooi. Al snel ben ik uit de stad en dan gaat het over kleine paadjes en weggetjes door velden en daarna een heel stuk door een doodstil bos. Je hoort niets behalve de volgeltjes. Ergens op een kruising van boswegen staat een bankje, waar ik mijn lunch opeet van baguette met boursin en jam. Nog geen anderhalf uur later ben ik in Velles waar ik vriendelijk ontvangen wordt door een echtpaar dat de lokale gite beheert. Ze zijn al zeer op leeftijd, maar nog behoorlijk levendig. 's Avonds bij het diner hoor ik dat zij zelf nog maar vier jaar geleden ook naar Santiago zijn gelopen. Ze zijn allebei weduwe en weduwnaar en hebben elkaar vijf jaar geleden gevonden op de bruiloft van een familielid van haar. De wandeling naar Santiago was de test of het echt klikte. Blijkbaar was dat zo, want ze maken een heel gelukkige indruk samen. De volgende morgen slaap ik weer uit en na boodschappen te hebben gedaan vertrek ik richting Argenton sur Creuse. Weer een mooie wandeling. Het landschap verandert en wordt heuvelachtiger en ook de stijl van de bebouwing is hier anders. Minder blokkendozen en meer romantische. Ook passeer ik een paar grote kastelen. Gelukkig weer veel bosweggetjes en weinig D-wegen. Rond half twee daal ik af naar het dal van de Creusen en al snel arriveer ik bij mijn hotel in Argenton. Na de lunch ga ik de stad in en dat bevalt goed. Een mooie oude stad met veel bewaarde historische huizen aan de rivier de Creuse. De stad ligt gedeeltelijk op een heuvel zodat je als je naar boven klimt, een mooi uitzicht hebt op de stad en de rivier. Op diezelfde heuvel staat een kerkje met daarbovenop een gigantisch gouden Mariabeeld. Een echte blikvanger. Volgens het bord dat erbij staat is het beeld echt bekleed met bladgoud. Nu ik zo vroeg ben aangekomen is er ook weer tijd voor huishoudelijke zaken zoals de was en wat boodschappen. Morgen is het weer gedaan met de pret en wacht een lange etappe. Gelukkig nu genoeg tijd om te rusten en me daarop voor te bereiden

Chateauroux; dag 46

Het lopen gaat op het ogenblik eigenlijk best gemakkelijk. Of het nou door die nieuwe schoenen komt of dat je er toch aan went langer op pad te zijn, ik weet het niet, maar het kost op dit moment in elk geval niet bovenmatig veel inspanning. De route vanuit Neuvy loopt eerst een stuk door de velden. Ik moet even zoeken want, mijn overnachtingsplaats lag niet direct aan de route. Maar als ik weer op het rechte pad ben schiet het aardig op. Een stuk verderop kom ik in een meer geindustrialiseerd gebied terecht en al gauw loop ik door zo ongeveer het lelijkste stuk wat ik tot nu toe ben tegengekomen. Weer hele stukken langs een militair complex dat meer weg heeft van het Oostblok van voor de revolutie of erger; de hekken zijn uitgevoerd met de bekende betonnen palen met gebogen boveneinde die we allemaal kennen van de beelden van WO II. Erg macaber en deprimerend.
Om de ellende compleet te maken passeer ik ook nog een zigeunerkamp met allemaal trieste rotzooi en vervuilde mensen. Het laatste stuk is gelukkig aangenamer en ik ben blij als ik Chateauroux binnenloop. Mijn slaapplaats is in het centrum en als ik bij het opgegeven adres aankom zie ik het nummer niet meteen. Dus loop ik nog even verder en plotseling sta ik voor een groot hek met oprijlaan en.. met het goede nummer. Iets verder zie ik een groot landhuis. Dit zal het toch niet zijn? Ik loop verder en bij de deur aangekomen zie ik een bordje met Chambre d'Hote. Niet slecht!. Ik wordt opengedaan door een keurige dame die me begeleidt naar mijn kamer op de eerste etage in de toren. Erg mooi allemaal en helemaal in stijl. Hier hou ik het wel vol. Na een douche snel de stad in. Nou die is niet echt heel bijzonder. Wel een paar mooie oude gebouwen, maar verder weer erg veel nieuwe lelijkheid. Gelukkig hebben ze wel goede koffie en ik heb ruim de tijd om een restaurant uit te zoeken voor vanavond. Kijk dat zijn nou weer leuke dingen voor een pelgrim. Totaal onverwachts in een kasteel midden in de stad slapen in een lekker bed. Het ontbijt de volgende morgen is ook al weer leuk. Ik wordt helemaal alleen in de salon neergezet aan een antieke tafel. Omringd door empire tafels en Louis Seize stoeltjes eet ik bevallig mijn stokbrood met jam en drink ik mijn jus. Helaas maak ik wel weer een lelijke jamvlek op het gesteven tafelkleed. Dat is nou weer jammer.

Oostblok basis

Mijn onderkomen

In stijl!

Musee Bertrand

Overnachten bij de gendame; dag 45

Het schiet vandaag lekker op. Was al vroeg op pad en eindelijk weer eens niet zo veel asfalt, maar landweggetjes door de velden. Na een paar uur ben ik al in Issoudun, een vrij grote en ook wel mooie stad. Op het grote plein drink ik lekker koffie in de zon en bekijk en passant een paar mooie gebouwen, zoals de poort. Daarna weer verder en op weg naar Neuvy Pailloux waar ik een kamer heb gereserveerd in  een Chambre d' hote. Onderweg krijg ik een sms van Charlotte die al een paar honderd kilometer verder in een trekkershut zit in de regen. Of het bij mij ook regent. Nee antwoord ik, hier schijnt de zon. Nou ik had beter kunnen zeggen, scheen de zon, want het begon akelig snel te betrekken en ook onheilspellend te waaien. In de verte zie ik het dorp waar ik naartoe moet liggen met een inkzwarte lucht erboven en grote regensluiers. Maar bij mij schijnt nog steeds de zon en de wind lijkt de regenwolken de goede kant op te blazen. Het laatste stuk is fascinerend en spannend. Links van de weg zware regenbuien en rechts een inkzwarte lucht met bliksemschichten. Voor me uit een heel klein stukje blauwe hemel. Ik versnel mijn pas en gok dat ik het zal halen voor de buien mij bereiken. De laatste kilometers zijn heel onstuimig met erg veel wind en gerommel, maar ik haal het. Helaas blijkt de mevrouw van de Cd'H niet aanwezig hoewel de deur wel openstaat. Dan maar naar de kroeg er vlak naast. Ik drink een pint en dan zie ik de mevrouw voorbij komen met twee andere voor mij al bekende pelgrims. Het is het Franse echtpaar dat ik al een paar keer eerder heb ontmoet deze week. We begroeten elkaar hartelijk en gaan samen naar binnen waar we ontvangen worden met thee, bier en gebak. De eigenaresse is een vrouw van rond de zestig, die veel en hartelijk lacht en wiens mond niet stilstaat, zodat ik volop gelegenheid heb mijn Franse luistervaardigheden bij te werken. Mijn kamer is prima nadat ik me geinstalleerd heb en wat gerust, gaan we aan tafel. Het wordt een hele gezellige avond met heerlijk eten. Verse brandnetelsoep en aardappelquiche en ook nog kaas en Babbarum. Dat is een Franse klassieker. Cake met rum in een vanillesaus en ijs en vruchten. Kortom, veel teveel gegeten, maar dat mag de pret niet drukken. Inmiddels kom ik erachter dat mevrouw eigenlijk gendarme is bij de lokale politie en verder ook het lokale filmhuis bestiert. Je kan het er maar druk mee hebben. De volgende morgen blijkt ze ook nog de beheerder van de kerk te zijn, die ze ons wil laten zien. Een mooi oud romaans kerkje, waar helaas maar de helft van over is. De rest was zo bouwvallig dat ze twintig jaar geleden het maar hebben gesloopt en er een nieuw stuk aan hebben gezet. Binnen zijn wel fraaie fresco's en een mooi houden Christusbeeld, dat origineel moet zijn. Een goed begin van de de dag. Daarna wordt het tijd weer op weg te gaan, want vanmiddag  wil ik op tijd in Chateauroux arriveren. We nemen hartelijk afscheid met twee dikke zoenen en weg ben ik weer.

Regen en zonneschijn; dag 44

Vanmorgen regent het helaas nog steeds en dat terwijl ik vandaag weer een forse tippel voor de boeg heb. Eerst maar eens ontbijten en als ik daarna rond negen uur vertrek uit Bourges is het gelukkig droog. Dat duurt helaas niet lang, want na tien minuten begint het weer gestaag te regenen. Dus voor het eerst in bijna twee maanden haal ik mijn regencape tevoorschijn en een paar minuten later ga ik als een grote blauwe vogelverschrikker verder. Gelukkig is het niet koud en waait het ook niet zodat het eigenlijk best goed te doen is, maar leuk is natuurlijk anders. Maar ik heb echt niks te klagen, want het is tot nu toe steeds prachtig weer geweest. Toch schiet ik aardig op en rond elf uur ben ik bij mijn eerste stop. Hier is gelukkig een bar en kan ik lekker aan de koffie. Helaas zijn mijn kleren ook zeiknat; niet van de regen maar van het zweet, omdat zo'n regencape totaal niet ademt en je dus je lichaamsvocht niet kwijt kunt. Na een half uurtje ga ik weer verder en loop ik langs een enorme wapenfabriek. Gelukkig begint het droger te worden en even later gaat warempel de zon schijnen en wordt het eigenlijk prachtig weer. De route gaat wel weer veel over asfalt, maar ook door het bos, zodat je tenminste iets hebt. Ook zie ik achter het hek plotseling een ree staan, die mij heel lang aankijkt voor ie de benen neemt. Het laatste deel van de etappe gaat langs een lange rechte weg en al halverwege de middag bereik ik mijn hotelletje in Charost dat aan een doorgaande weg ligt. Gelukkig heb ik een rustige kamer op de binnenplaats. 's avonds krijg ik een heerlijke echt franse maaltijd voorgezet en ga ik voor de verandering maar weer eens op tijd naar bed

Bourges kathedraal

Bourges; dag 42 en 43

De wandeling naar Baugis is lang en tamelijk saai. Veel asfalt en af en toe een mooi stukje door het bos. Halverwege kom ik twee dames uit Drenthe tegen die ook daarheen op weg zijn. Ze lopen heel hard; zo hard dat ik ze niet kan bijhouden en dat is me nog nooit gebeurd. In Baugis moet ik me melden bij de dame die de pelgrimsherberg beheert, want er is daar geen plaats meer voor me, maar ze zou wel iets regelen. Als ik op het afgesproken adres aanbel staat er, zoals gewoonlijk, een wat oudere dame op me te wachten. Het is de bedoeling dat we zo dadelijk met zijn drieen met haar auto naar het volgende dorp gaan, waar ook een gemeentelijke herberg is, waar wel plaats is. Maar eerst krijg ik wat te drinken en al snel raken we leuk in gesprek. Het advies is om eerst boodschappen te doen in dit dorp, want daar waar we heen gaan is niks. Onderweg naar de winkel kom ik de Drentse dames weer tegen en ook zij gaan boodschappen doen. Weer terug bij de mevrouw van de herberg kom ik erachter dat de overnachtingsplek zes kilometer verder aan de Jakobsweg ligt, maar dat we morgen niet hier naartoe terug worden gebracht. Dat betekent, dat ik straks zes kilometer niet gelopen heb, maar met de auto heb afgelegd. Dat kan natuurlijk niet, want er wordt niet gesmokkeld!
De oplossing is dat de dames, die wel met de auto gaan, mijn bagage meenemen naar het volgende dorp en dat ik ga lopen. Dat komt wel goed uit, want zonder bepakking lopen is heerlijk en bovendien hoef ik dan morgen minder ver en ben ik dan waarschijnlijk vroeg in Bourges. Bij het weggaan vraagt een van de Drentse dames of ik een goede regenjas bij me heb. Ik kijk omhoog en zie een hele zwarte lucht. Snel mijn regenjas meegepakt en wegwezen. Misschien haal ik het nog voor de bui. Gelukkig is het een rechte weg zodat ik snel kan lopen. Binnen het uur ben ik in Villabon waar de herberg is. Net als ik daar binnenstap begint het te hozen. Een narrow escape dus. De eersten die ik zie zijn het Franse echtpaar dat ik gisteren al tegenkwam. Met hen deel ik vannacht een kamer. Ze gaan heel vroeg slapen, zodat ik me stil moet houden en uit arren moede maar een boek ga lezen op mijn iPad om kwart over acht in een donkere kamer.
De volgende morgen is iedereen heel vroeg wakker en om half acht ben ik al weer op pad. Het is gelukkig weer droog maar wel heel erg grijs. Weer veel asfalt en een oersaai landschap. Ik maak een koffiestop in een dorp waar om tien uur 's morgens door een paar lokalo's al flink wijn wordt gedronken. Maakt mij niet uit. Ik drink mijn koffie, met mijn bij de bakker gekochte eclair. Alleen wil de gigantische herder van de bareigenaar ook wel een stukje. Om ongelukken te voorkomen geef ik hem maar het laatste hapje. Het lukt om voor half twee in Bourges te zijn. Dat is fijn want het moet een mooie stad zijn, waar ik al over gelezen heb en waar ik graag een beetje wil rondkijken. Voor de gelegenheid heb ik een goed hotel geboekt op de gratis punten die we nog hadden gespaard van vorige reizen. Het is inderdaad een mooi hotel en het is echt fijn om even luxe te kunnen slapen.
Het is nog zonnig, maar zwoel als ik de stad in loop. Het is inderdaad een hele mooie stad, met een enorme en heel bijzondere kathedraal met prachtige glas in lood ramen en een fraaie tuin ernaast. Omdat het interieur van de kerk verder sober is vallen de architectuur en de mooie ramen des te meer op. Ook de rest van de stad is boeiend. Veel vakwerkhuizen in de kleine straten en stegen, die veel beter onderhouden zijn dan in Troyes. Blijkbaar is er meer geld hier. Net als ik op een terras neerstrijk, begint het te spetteren. Binnen no time barst er een onweersbui los. Gelukkig zit ik onder een grote parasol, zodat ik redelijk droog blijf. Omdat het niet echt droog meer wordt ga ik maar terug naar het hotel. Vier uur later onweert het nog steeds en komt de regen met bakken uit de hemel. Later lees ik in de krant dat iets zuidelijker enorme schade is door het noodweer en dat een aantal mensen is omgekomen. Dan zit ik inmiddels lekker te eten. De was is ook weer gedaan, zodat ik tevreden en voldaan mijn nest in duik.

Une Grande Dame; dag 41

In Charite sur Loire heb ik een kamer gereserveerd bij een Chambre d'hotes. Enigszins afgedraaid kom ik daar aan, want ik heb net 34 kilometers achter de kiezen. Ik word ontvangen door een keurige dame, die al snel vraagt of ik duits spreek. Als ik dat bevestig, gaat ze direct over op duits, want eigenlijk is ze duitse. Het is een echte dame, met een (nep?) bontjasje en lang blond haar, hoewel ze al dik in de 70 moet zijn. Ze gaat me voor naar de kamer die helemaal roze is en erg confortabel. Ook heb ik een eigen badkamer en WC, wat altijd fijn is. Op het bed ligt de rekening al klaar. Dertig euro voor een kamer met ontbijt op dit niveau is onwaarschijnlijk weinig geld, maar mij hoor je niet. Ik krijg een kopje thee aangeboden, keurig geserveerd op een porceleinen dienblad en met een plakje cake. Dat is volgens haar nodig  om op krachten te komen. Na de thee installeer ik me. De dame praat makkelijk en al gauw kom ik er achter, dat ze eigenlijk eerst aan de Cote d'Azur woonde, maar daar weggegaan is vanwege het politiek klimaat. De Russen nemen daar alles over en verstoren het natuurlijke evenwicht met hun zwarte misdaadgeld volgens haar. Ze heeft zich daar altijd tegen te weer gesteld, maar nu heeft ze daar eigenlijk geen zin meer in. Heel vroeger is ze eerst  uitgehuwelijkt aan een fabrieksdirecteur in Noord Duitsland, waar ze de hele marketing en verkoop heeft opgezet. Later heeft ze jarenlang voor de Sjah van Perzie gewerkt en is uiteindelijk getrouwd met een Griek met wie ze na de revolutie naar West Europa is gekomen. Nog steeds is ze actief om allerlei zaken op te zetten en te regelen in de omgeving, zoals een vredesbeeld in de stad Nevers, hier dichtbij.
De volgende morgen is ze in rep en roer, want Mevrouw Marie Le Pen van het Front National heeft openlijk aangepapt met Poetin. Ze kan er maar niet over uit. Het hele huis staat overigens vol met stijlvol antiek en het ontbijt wordt op prachtig oud servies geserveerd met bloemmotief, zoals een dame betaamd. De boekenkasten staan ook vol met politieke en filosofische boeken. Af en toe gaat mevrouw ongemerkt over op Frans. Blijkbaar weet ze niet steeds, dat ze Duits met mij sprak. Het geheel heeft iets van een onvoltooid verleden tijd, maar ook wel mooi; dat dit soort mensen nog bestaan. Ik krijg visioenen van Grace Kelly en Melina Mercouri. Bij mijn vertrek word ik zeer hoffelijk en hartelijk uitgeleide gedaan, waarbij me op het hart gedrukt wordt toch vooral de weg over het eiland te nemen en niet de hoofdweg, want die is niet mooi. En inderdaad het extra loopje over het eiland blijkt zeer de moeite waard.

brug over de Loire in Charite

Terug in Champlemy; dag 40

Als ik na een lange dag weer in Champlemy  aankom wordt er bij de Chambre d'Hote niet open gedaan hoewel ik wel een reservering heb. Balen dus, want ik wilde wel even douchen en omkleden. Ik posteer me op de bank voor het huis en besluit maar te wachten  tot er wat gebeurt. Dan zie ik dat er honderd meter verder een soort markt aan de gang is. Dan maar daar even heen om de tijd te doden. Het lijkt een soort jaarmarkt alhoewel er meer kraampjes met wijn zijn dan iets anders. Ik loop even rond, want echt groot is het niet. Wel grappig dat we twee weken geleden hier ook op zondag waren en er werkelijk helemaal niets te doen was en nu dus een echte markt. Rondom de markthal staan ook een aantal mooie oude brandweerauto's die blijkbaar bedoeld zijn om de feestvreugde te verhogen. Na een kwartiertje heb ik het wel gezien en bel nog maar een keer aan bij de B&B. Tevergeefs want er wordt weer niet opengedaan. Net als ik me ga bedenken wat ik nu zal gaan doen gaat plotseling de deur open en word ik allerhartelijkst ontvangen. De eigenaresse was in de tuin aan het werk en had de bel niet gehoord. Grrrrrrr
De kamer is prima met eigen douche en toilet en al gauw heb ik me geinstalleerd. Om acht uur word ik aan het diner verwacht en daar tref ik de andere gasten. Het blijken wijnboeren te zijn uit de Elzas en de Champagne die hier vandaag op de eerdergenoemde markt stonden met een stand. Wat me enorm verbaast, want wat heb je als wijnboer uit de Elzas of Champagne nou te zoeken op een dorpsmarkt met twintig kramen? Frankrijk is toch een heel vreemd land soms. Wat ook heel leuk is, is dat de twee stellen zo verschillend zijn. De boeren uit de Elzas zijn echte wijnboeren zoals je dat zou verwachten. Recht door zee en simpel. Het echtpaar uit de  Champagne is duidelijk van een andere orde. Hij keurig in blauw katoenen broek en lamswollen trui en zij geheel opgemaakt in chique jurk met gouden ketting en stola. Wat doet ze hier? Ik kom er niet echt achter, maar uit de verhalen blijkt dat ze hier al jaren komen en veel lokale bezoekers kennen.. Ik kan me echt niet voorstellen, dat je honderden kilometers rijdt om hier een paar flessen wijn te verkopen aan de lokalo's.
In elk geval krijgen we als aperatief een heerlijke champagne die het echtpaar heeft meegenomen.
Na het  diner weet ik alles over wijnmaken en ga lekker slapen. De volgende morgen ben ik al vroeg op, want ik ben van plan 34 km te lopen naar La Charite sur Loire. Het is weer een prachtige dag met veel zon en een afwisselende wandeling. Veel bos en af en toe wat open stukken langs de en over de heuvels. In de loop van de middag bereik ik La Charite sur Loire. Een erg mooi plaatsje met veel bijzondere bezienswaardigheden. Nadat ik mijn kamer heb betrokken ga ik nog even de stad in om de stad te bekijken en te eten. Heerlijk om weer op weg te zijn na de pauze!

Naar Varzy en Champlemy; dan terug naar Vezelay; dag 37 t/m 39

Na een toch nog vrij onrustige nacht met zeer regelmatig toiletbezoek voel ik me toch nog redelijk de volgende morgen. Maarten daarentegen is wat zwakjes. Veel last van zijn bronchiën en ook koppijn. Kortom, de lamme en de blinde samen op pad. We nemen eerst maar eens een goed ontbijt en gaan dan rustig van start. We hoeven vandaag op papier niet zo ver dus dat moet geen probleem zijn. Het weer is redelijk. Een bleek zonnetje, maar wel erg koud. We lopen een mooi stuk door een heel afwisselend heuvellandschap en dan door een prachtig bos. Onderweg komen we mooie monumenten tegen zoals een oude kapel in het bos die bij een oude leprozenkolonie hoorde, die daar ooit was. Even later een oude wasserij met een Jakobsmonument met kruis. De route blijkt langer dan gedacht, want we hebben de blijkbaar niet de kortste route gekozen (wel de mooiste) zodat we toch nog ruim twintig kilometer lopen. Maarten kreunt behoorlijk maar omdat krakende wagens het langst lopen maak ik me maar niet teveel zorgen. En inderdaad komen we nog voor het eind van de middag in Varzy aan, waar we zullen overnachten. Hoewel het zaterdagmiddag is, lijkt het dorp totaal uitgestorven. Alle winkels dicht en bijna geen mens op straat. Het is bijna schokkend om te zien hoe verlaten deze toch niet kleine dorpen zijn. In de plaatselijke kroeg, waar we wat drinken kijken we onze ogen uit. Het klinkt misschien een beetje denigrerend, maar woorden als 'open inrichting' komen als vanzelf en onafhankelijk van elkaar in ons op. Het hotel is gelukkig netjes en zeer Frans. Dat betekent, zeer eigenzinnige en creatieve inrichting en oplossingen. Een stopcontact direct naast de douchebak en verder in de kamer geen, leidingwerk van bedenkelijke kwaliteit en een verwarming die het niet doet. De uitdrukking 'met de Franse slag' is weer geheel terug in mijn vocabulaire door deze tocht. Maar alles werkt dus het is te doen. We eten een lekkere pizza in het enige restaurantje dat open is en gaan op tijd onder de wol

Vandaag, zondag wacht ons een behoorlijke uitdaging. We moeten namelijk niet alleen nog een stuk lopen om deze etappe af te ronden, maar ook nog terug zien te komen naar Vezelay, omdat Maarten daar zijn auto heeft staan. Ook deze nacht wordt gekenmerkt door zeer regelmatig toiletbezoek, hoewel het wel steeds beter gaat. Na het ontbijt vertrekken we rustig voor het laatste stuk naar Champlemy. Het is prachtig weer. Zonnig en onbewolkt. Maarten is ook hoofdpijnvrij en we gaan welgemoed op weg. Het is een hele mooie tocht door een heel afwisselend landschap. De Morvan is werkelijk prachtig en zeer de moeite waard om te bezoeken. Niet alleen qua landschap, maar ook door de mooie oude dorpen en steden en dito architectuur. Ook nu is de route die we nemen, toch weer anders dan gepland en natuurlijk ook weer langer; maar het kan ons weinig schelen, want we hebben helemaal geen haast. Zo rond de middag bereiken we Champlemy. De winkels zijn net dicht dus we kunnen niks kopen en de laatste winkels zijn inmiddels hier ook overleden. Wel is er een picknicktafel en een bushalte. Aan de eerste eten we onze lunch boterham en bij de tweede ontdekken we dat de bus richting Vezelay pas over vier uur komt. En dat is dan de enige vandaag.
Dus besluiten we te gaan liften; nou dat valt dus weer tegen. Heel weinig auto's gaan die kant op en verder stopt er niemand die twee oude mannen wil meenemen. Maar we houden stug vol, maar ook dat mag niet baten. Na bijna tweeënhalf uur staan we nog steeds op hetzelfde dorpsplein. Uiteindelijk stopt er een Belg die ons wel wil meenemen, naar Varzy, vanwaar we vanmorgen vertrokken zijn. Daar aangekomen proberen we weer verder te komen. Hier is veel meer verkeer, dus dat zou moeten lukken. Vergeefs! Om een lang verhaal kort te maken, eindigen we uiteindelijk in diezelfde bus, die pas aan het eind van de middag zou vertrekken. Die brengt ons naar Clamecy waar we eerst maar eens een paar pilsjes drinken op het zonnige terras van het plaatselijke hotel. We bestellen een taxi en laten ons het laatste stukje heerlijk terugrijden naar Vezelay. In het hotel hebben we dezelfde kamer als de vorige keer dus dat was lekker bekend. We wandelen nog wat rond de heuvel met prachtig uitzicht, waar we een ballon zien opstijgen en gaan dan heerlijk eten in een lokaal restaurant. Voor Maarten is het dan al weer bijna voorbij. We hadden het samen heel gezellig en het is heel leuk om een stukje samen op te lopen.

Met Viktor en Aad en Viktor's vader

Maarten

Jacobsmonument

Via Lemovicensis; mijn geplande route vanaf Vezelay