Hoe het begonnen is, oftewel een lang woord vooraf....

De afgelopen jaren van mijn leven zijn op zijn zachtst gezegd nogal roerig geweest. Het begon eigenlijk eind 2009 toen mijn moeder vrij onverwachts overleed. Weliswaar is ze 88 geworden, maar je bent vanaf dat moment wel ineens de oudste generatie. Ook op het werk was het een roerige tijd. In de zomer van 2010 nam ik na ruim drie en een half jaar afscheid van het OV Chipkaart project bij NS. Begin 2007 was ik daar met niets begonnen en in de zomer van datzelfde jaar bleek na een externe audit dat het project van de grond af aan weer opgestart moest worden. Mij werd gevraagd om de operationele directie te gaan voeren. Wat volgde was wellicht het meest roerige deel van mijn ruim 25 jarige NS leven. De OV Chipkaart bleek een enorme uitdaging, omdat het project zowel technische, als inhoudelijke als politieke uitdagingen kent. Denk maar even aan de privacy discussie en het ' kraken' van de kaart. Drie jaar keihard werken, maar toen was de chipkaart operationeel. Met de directie had ik afgesproken dat ik daarna een sabbatical zou nemen om even bij te komen. Na een prachtig afscheidsfeest aan het begin van de zomer begon mijn sabbatical......

Althans dat dacht ik. Want al een paar maanden had ik af en toe bloed bij mijn ontlasting. Niet erg, maar toch. Toen ik eenmaal rustig thuis was, besloot ik toch eens bij de huisarts langs te gaan. Hij vroeg een paar dingen, voelde even (Au!!!) en zei toen, dat ik voor een endoscopie naar het ziekenhuis moest. Hij zei er bij, dat als het niet binnen een week kon ik terug moest bellen, omdat hij het dan ging regelen. Niet echt geruststellend.

Een week later vond de endoscopie plaats in Zeist. Hoewel ik een roesje kreeg herinner ik me vaag dat de chirurg ergens een hapje uit nam voor nader onderzoek

De maandag erop voor de uitslag. Ik had Jack gevraagd mee te gaan, omdat ik het niet vertrouwde.

De internist was meteen duidelijk: Meneer u heeft een kwaadaardige darmtumor. Daarna volgde nog een heleboel uitleg over wat dat kon betekenen, maar dat heb ik nauwelijks meegekregen. Verder was het door het ziekenhuis wel prima geregeld, want er waren voor del hele week al afspraken gemaakt voor allerlei onderzoeken en de maandag erop moesten we dan weer komen voor de uitslagen. Deze week was zo ongeveer wel de slechtste uit mijn leven. Je denkt voortdurend: ik ga dood. En hoe moet het nu verder.

Gelukkig heb ik veel steun gekregen van Jack, mijn familie en de buren ( en ongeveer 20 flessen wijn).

De maandag erop kwam de uitslag. Ik wilde het liefst onder de grond kruipen, maar we moesten toch naar binnen op een gegeven moment. Gelukkig was mevrouw de internist nu veel positiever, want er waren geen uitzaaiingen gevonden en de tumor was een T2, wat betekent, dat hij nog niet door de darmwand is gegroeid. En ja, meteen naar de chirurg hierna, want ik ben klaar met u en hij zal u zeggen wat hij gaat doen, want hij moet er natuurlijk wel uit.

De chirurg bleek een uiterst aimabele en sociaal goed ontwikkelde man, die me vertelde dat ik de maand erop geopereerd zou worden. Tot zover het goede nieuws. Maar helaas zat de tumor erg laag en dat betekende dat hij een stoma moest aanleggen. Tijdelijk neem ik aan vroeg ik. Nee, definitief was zijn antwoord. Zo daar kun je het dan weer mee doen. In de rest van het gesprek heeft hij me uitstekend uitgelegd waarom het moest en wat hij ging doen; maar ja daar heb ik niet zoveel van mee gekregen. Ik dacht alleen maar, een stoma, hoe moet dat nu verder

De weken erna heb ik besteed aan het wennen aan het idee en aan het regelen van een aantal zaken. Omdat de toekomst zo onzeker was wilde ik eigenlijk trouwen en op 18 augustus zijn Jack en ik in stilte getrouwd. Wat toch een heel leuk feestje was, omdat we getrouwd zijn door burgemeester van Utrecht en daarna gezellig uit eten met de getuigen.  Verder ben ik ook nog een week lang bestraald om de tumor kleiner te maken en heb ik ook nog een second opinion gedaan. Daar bleek uit dat er geen andere keuze was en daarna kwam er rust en berusting. Als dit het is, is het het.  De operatie en de stoma waren de enige keuze blijkbaar. Daarna ben ik heel positief naar de operatie  op 30 augustus 2010 toegeleefd.

De ingreep zelf is heel vlot en goed verlopen. Het was een laproscopische operatie, waarbij je met een robot via drie kleine gaatjes wordt geopereerd. Hierdoor ontstaan er geen grote littekens en herstel je sneller. Nou dat was te merken. Meteen na de operatie voelde ik me eigenlijk wel prima en positief. Ik herinner me nog het verbaasde gezicht van Jack toen hij mij drie uur na de operatie tv kijkend in bed aantrof.

Mijn herstel ging snel en zonder complicaties. Na drie maanden wilde ik wel weer aan het werk. Die sabbatical was nu toch wel verpest. In december kon ik aan de slag bij de operationele IT afdeling van NS reizigers, waar ik een hele goede tijd heb gehad en ik ben dankbaar dat ik daar heb kunnen reïntegreren.

Toch bleek er definitief iets veranderd, want als je de dood in de ogen hebt gekeken, wordt werken en carriere veel relatiever. Me aanpassen aan de NS cultuur en politiek gedrag ging me steeds moeilijker af en ook bleek ik in het chipkaart project de nodige vijanden te hebben gemaakt. Dat werd bij een volgend project duidelijk toen er onverwachts allerlei blokkades opdoken. Toen de werkgever dan ook voorstelde te gaan praten over een vertrekregeling heb ik daar snel mee ingestemd
Aan het begin van de zomer van 2012 zat ik met een goede regeling  thuis zonder vastomlijnde ideeën over de toekomst. Maar wel al het idee om eens iets helemaal alleen te doen met en voor mezelf. Wandelen deed ik al veel en graag en toen er op de tv een serie kwam over mensen die naar Santiago liepen, vielen de dingen snel op hun plek. Dat wil ik ook!
Vanaf dat moment ben ik zaken langzaam gaan voorbereiden. Eerst alleen in mijn hoofd maar daarna ook serieuzer met boekjes erbij en via internet. Ben eind 2012 ook lid geworden van het Nederlands Genootschap van Sint Jacob, de vereniging van pelgrims. Via die club kan je veel informatie krijgen en kun je ook met andere pelgrims in contact komen. In 2013 heb ik de route verder uitgestippeld en heb ik ook de nodige spullen aangeschaft. Ook ben ik toen meer ruchtbaarheid aan mijn plan gaan geven en ben ik er meer mensen bij gaan betrekken. Allereerst natuurlijk Jack, die wel moest wennen aan het idee maar er ook niet voor ging liggen. Eind 2013 ben ik de puntjes op de i gaan zetten en heb de definitieve, geplande route vastgelegd inclusief etappes en heb ik ook de startdatum bepaald. Op 28 maart 2014 vertrek ik. Ook heb ik geoefend met het lopen met bepakking. Op mijn wandelingen met Erik kon ik dat goed oefenen.
Nu is het dan zover. Ik ga vertrekken en ik hoop dat dit eerste bericht jullie achterblijvers een beetje achtergrond informatie geeft. Als jullie willen reageren is dat prima, al ga ik niet beloven iedereen ook antwoord te geven. Wel hoop ik zo trouw te zullen schrijven, dat jullie me enigszins kunnen volgen op mijn tocht. Ook hoop ik dat het voldoende boeiend blijft voor de lezers en als jullie daarvoor tips hebben hoor ik het graag. Veel leesplezier!